از کامِ خودت فشانده‌ای دریا را

بی دستی و تشنه‌کامی سقا را

تو شاهدِ ماجرای غربت هستی

این بار بخوان خطبۀ عاشورا را 

ای وارث مادری سراپا خوبی

کم نام و نشان‌­ترین گل محبوبی

از چشم زمانه هم تو رو می­‌گیری

از بس که شبیه فاطمه محجوبی

اعضای تنت یکی یکی کاسته شد

از عرش صدای ناله برخاسته شد

هر تیر، گلی در بدنت کاشته است

گل بود به نیزه نیز آراسته شد!

این‌قدر بگو غریب و مظلوم چرا؟

از مجلس اوست شیعه محروم چرا؟

زهرا! تو مگر که چند دختر داری؟

پنهان شده نام ام‌ ­کلثوم چرا؟

مشغولِ پرستاریِ باباست هنوز

یا اینکه نگاهِ او به سرهاست هنوز

ذی‌الحجه، مزارِ بی کَسَش می‌گوید:

یک جای جهان حسین تنهاست هنوز

از جدّ ِ مطهرت خدا سر می‌خواست

از نامِ علی؛ اصغر و اکبر می‌خواست

رمزی است که برنخاست بابات از جا!

بابای تو را خدا به بستر می‌خواست

این دشت پُر از نگاهِ بی‌شرم و حیاست

هر چند به قولِ عمه، این غم زیباست

در زیرِ شکنجه کودکی می‌خندید!

این مرد امامِ کوچکِ کرب و بلاست

 دل پـیـرهــن مشـکـی خـود را پوشیـد

                اشک از در و دیوار زمین می جوشید

                                                                    فریاد "قَد إنکَسَرتَ ظَهری" برخاست

                                                                    وقـتی که عـمـو جام شهـادت نوشـیـد

نگاه دشت خیره سوی نیزه

چه غوغایی شده پهلوی نیزه

فدای چشم‌های بیقرارت

نگاهی کن به من از روی نیزه

ز شرم روی ماهش آب شد آب

ز شوق دیدنش بی تاب شد آب

نه بر لب‌های خود آبی رسانید

نه از لب‌های او سیراب شد آب

از سیلی شب سیاه شد صورت ماه

شاه دو جهان، هم نفسش شد دل چاه

آن طشت پر از خونِ جگر گشت ولی

لا یوم کیومک اباعبدالله

گر سر ندهد حسین، با سَر چه کند؟

با خرمنِ لاله‌های پر پر چه کند؟

گیرم که به خیمه، مشکِ آبی هم بود

با دست بریدۀ برادر چه کند؟