از بادیه بانگ احمدی می‌شنوم

بر نیزه پیام سرمدی می‌شنوم

گفتند که بوی سیب، اما انگار

من بوی گل محمدی می‌شنوم

نگاهت دارد اعجاز مسیحا

قیامت می‌‎کند صحرا به صحرا

بخوان قرآن به روی نیزه و بعد

ببین تازه مسلمان‌های خود را

تو آمده‌­ای که نینوایی باشی

تا راوی قصۀ جدایی باشی

در دامن فاطمه قرارت دادند

تا سنگ صبور ماجرایی باشی

ای باغچه­‌ها که یاس پرپر دارید!

هفتاد و دو پروانۀ بی‌سر دارید

تصویر پیمبر به زمین افتاده ا­ست

این عکس هزار تکه را بردارید!

هر چند نگاه تو مقیّد به رضاست

در باغ دلت عطر بهشت شهداست

در سینۀ مجروح تو داغی سرخ از

خورشیدِ به خون نشستۀ کرببلاست

از داغ تو سیب سرخ، لک خواهد زد

خون از دل شاخه­‌ها شتک خواهد زد

هر وقت که باران بزند یاد لبت

بر زخم دل زمین نمک خواهد زد

خَم کرده غمت پشت صنوبرها را

آورده به لب، جان کبوترها را

از دست بریده­‌ات غزل می‌­ریزد

حالا چه کنم جنون دفترها را؟

پنداشته‌ای که کربلا یک موزه است؟

یک حادثه، یک همایش یک روزه است؟

باید که نفس کشید عاشورا  را

سوگند به عشق! کربلا آموزه است

پس از مادر چه تنها بود زینب

امید قلب بابا بود زینب

به سر می‌کرد وقتی چادرش را

سر سجاده، زهرا بود زینب

از کرب و بلا به خویش بر می‌گردیم

با داغ تو، دل پریش بر می‌گردیم

تا خط و زبان ما نگردد کوفی

از بیعت نفس خویش بر می‌گردیم

با چشم پر از اشک نگاهش بر ماه

از خود به درآمد و کشید از دل  آه

فرقش که شکافت، با دلی سوخته گفت

لا یوم کیومک اباعبدالله

می‌توان مانند کوهی درد بود

شام با یک قافله شبگرد بود

می‌توان چون شیر دشت کربلا

نام زینب داشت، اما مرد بود