پرید از جا دلم، آخر دویدم

برای خاطر خواهر دویدم

به شوقت دست و پا گم کرده بودم

پی آب آوری با سر دویدم

عطش آتش به دل جا می‌گذارد

قدم بر روی لب‌ها می‌گذارد

مگر عبّاس آب آور عطش را

به حال خود رها وا می‌گذارد

عطش، آتش، تب کرب و بلایت

فقط یک گوشه‌ای از ماجرایت

خدا قسمت کند آتش بگیرد

دل من هم شبیه خیمه‌هایت

در خیمه کسی در آتش تب می‌سوخت

مانند ستاره در دل شب می‌سوخت

وقتی که به خیمه‌ها هجوم آوردند

ای کاش دلی به حال زینب می‌سوخت

چون چشمه برآمده است سرسبز شود

با چشم تر آمده­ است سرسبز شود

با جاری خون به عرصۀ عاشورا

پیرانه سر آمده است سرسبز شود

این راز پُر از عذاب پیشت باشد

تصویر من ِ خراب پیشت باشد

شاید که محرّمت نبودم آقا!

این اشک، علی الحساب پیشت باشد

شده در آسمان شهره، شهادت

فقط خون می‌شود مهر شهادت

زهیرم من که با لطف نگاهت

نصیبی دارم از ظهر شهادت

خـــاطراتش قشــنگ و زیبا بود

عطر سیب و اقاقیا می‌داد

روزهای خوشش دگرگون شد

گـــذرش تــا بـه کـــربلا افتــاد

از کودکی‌اش به نیزه قرآن دیده

با چشمِ خودش کُشتنِ مهمان دیده

بیهوده نبود موسمِ حج جان داد!

هفتاد و دو بار عیدِ قربان دیده

در پشت غبار خون و خاکستر بود

آشوب گلو بریدن خنجر بود

می‌سوخت ردیف خیمه‌ای از آتش

انگار پر عبای پیغمبر بود

نه، قدر تو را کسی نمی­‌داند نه

در سوگ تو روضه‌­ای نمی­‌خواند، نه

با سر زدن سپیده گل خواهی کرد

خورشید تو پشت شب نمی­‌ماند، نه

کمر بستی، کمر برهمّت آب

نبردی از عطش، حیثیّت آب

ندادی روی خوش هرگز نشانش

نرفتی زیر بار منّت آب