به تیغی حیف گیسویت گسستند

دو بازویت دو بازویت گسستند

از آنجایی که من بوسیده بودم

بمیرم هر دو اَبرویت گسستند

عزیزان! شش برادر داشت زینب

بهشتی در برابر داشت زینب

نَزد شیون به مرگ هر دو فرزند

که صبری مثل مادر داشت زینب

گره از کار دین بگشود زینب

فداکار برادر بود زینب

دو گل در بوستان زندگی داشت

به حقّ، تقدیمشان فرمود زینب

شمشیر تو برنده‌تر از الماس است

هر ضربۀ آن چکیدۀ احساس است

شاگرد کدام مکتب عشقی عون؟

این شیوۀ رزم دایی‌ات عباس است

هر تیغ تو را سیر تماشا می‌کرد

لبخند وصال در تو پیدا می‌کرد

هر سجدۀ شمشیر به جانت ای عون

فرمان عروج را مهیا می‌کرد

زینب که دل من و شما قربانش

آب و عطش و فرشته سرگردانش

شرمنده سوی حسین آمد اما

دو میوۀ نورسیده در دستانش

می‌گفت یکی به گوش من وای حسین

آن سید بی‌غسل و کفن وای حسین

خون لخته به تشت خواهرش دید و گریست

ای وای حسن وای حسن وای حسین

همسایۀ صبر خواهرش بود حسن

دنبالۀ زخم مادرش بود حسن

یک کوزه پر از سم، لب افطار خدا

لب تشنه‌تر از برادرش بود حسن

گفتم که سرت؟ گفت سپردیم به دوست

گفتم که دلت؟ گفت دلم همره اوست

در خلوت خونین شفق پَر زد و گفت

جان دادن و پیمان نشکستن نیکوست

چو پیدا کرد در خود یاس را آب

نفهمید آن همه احساس را آب

چه نومیدانه آن دم آرزو کرد

لب خشکیدۀ  عبّاس را آب

به­‌سوی علقمه عبّاس می­‌رفت

که موجی از غم و احساس می­‌رفت

تمام باغ شاهد بود، آن یاس

به جنگ لشگری از داس می‌­رفت

ز جا اسطورۀ  احساس برخاست

درون خیمه، عطر یاس برخاست

عطش در خیمه‌­ها بیداد می‌­کرد

پیِ آب‌­آوری عبّاس برخاست