آن روز به‌جز ظلمت و بیداد نبود

در دشت به‌غیرِ جمعِ اضداد نبود

در مستیِ هلهله سکوتی است عمیق

در خطبۀ تو به‌غیرِ فریاد نبود

خورشید بر این تیره مغاک افتاده است؟

یا بر سر نی آن سر پاک افتاده‌ است؟

بر عرش نی از تلاوت او پیداست

هفتاد و دو سوره روی خاک افتاده‌ است

شوریده‌سری که شرح ایمان می‌کرد

هفتاد و دو فصل سرخ، عنوان می‌کرد

با نای بریده نیز بر منبر نی

تفسیر خجسته‌ای ز قرآن می‌کرد

انگشت تو از دست چرا افتاده؟

گل از چه ز شاخه‌ای جدا افتاده؟

ای ناطق قرآن که جدا گشته سرت

بسم‌الله این سوره کجا افتاده؟

گل آمد و ویرانۀ ما گلشن از اوست

ماه آمد و کاشانۀ ما روشن از اوست

من با پدرم قول و قراری دارم

جان باختن از من است و دل بردن از اوست

چون دید به نوک نی سرش را خورشید

بر خاک، تن مطهرش را خورشید

آرام، حریر نور خود را گسترد

پوشاند برهنه پیکرش را خورشید!

زنی آزاده و حق باورم من

علی شیر خدا را همسرم من

پس از زهرای اطهر، کوثر نور

خروشان بحر گوهر پرورم من

مرا عشرت قرین دیگر مخوانید

زن فخر آفرین دیگر مخوانید

به خون خفتند شیران دلیرم

مرا امّ‌البنین دیگر مخوانید

بانوی دل آشنای توحید، سلام

ای بسته دل من به تو امید، سلام

رو کرده به تو فرشته‌ها، می‌گویند

ای بر سر تو چادر خورشید، سلام

دلش سرشار از نور یقین است

امیرالمؤمنین را همنشین است

دوای درد دل‌های پریشان

بلاشک سفرۀ امّ‌البنین است

به زهرا جانشین امّ‌البنین بود

زن مرد آفرین امّ‌البنین بود

ز داغ چار فرزند دلیرش

به آه آتشین امّ‌البنین بود

شُکوه جلوه‌ها امّ‌البنین است

یم شرم و حیا امّ‌البنین است

زلال چشمۀ پاکی و عصمت

به بیت مرتضیٰ امّ‌البنین است