ای مظهر صبر! مادرم من! خوبم

از عشق حسین سخت در آشوبم

اینجا که تمام لحظه‌ها دیوارند

دل را به در شهادتم می‌کوبم

از آن سرو علی بنیاد صد حیف

از آن قامت، از آن شمشاد صد حیف

دو دستی که عصای پیری‌ام بود

خداوندا ز تن افتاد، صد حیف

دو چشمم تا بر آن دلدار افتاد

نگاهم بر نگاهی تار افتاد

به من می‌گفت زینب در قفایش

سرت از نیزه‌ها صد بار افتاد

بهارم را چه‌سان پاییز کردند

دلم را از غمت لبریز کردند

سرت ای کاش روی نیزه می‌ماند

تو را از مرکبی آویز کردند

شنیدم شرح بازوی تو از مشک

حدیث چشم و ابروی تو از مشک

مگر از سینه‌اش خون تو می‌ریخت

هنوزم می‌رسد بوی تو از مشک

نه تنها زخم قوّت گیر خوردی

نه تنها از دو سو شمشیر خوردی

مرا می‌گوید این مشک پر از زخم

ز هر سو صد نیستان تیر خوردی

ز هم انبوه گیسویت گسستند

دو بازویت، دو بازویت گسستند

از آنجایی که من بوسیده بودم

بمیرم، طاق ابرویت گسستند

چه کس گیسوی خون افشانده بر مشک

هزاران تیر را بنشانده بر مشک

ببین زینب چه آوردی برایم

هنوزم رد خونش مانده بر مشک

شبی کابوس صد سرنیزه دیدم

شبی مهتاب را بر نیزه دیدم

به خود گفتم که بی‌عباس گشتم

که بر حلقوم اصغر نیزه دیدم

بجوش ای خون که شد تعبیر خوابم

به خون افتاده ماه و آفتابم

تو و شرم از لبان اصغر، عباس

من و شرم از دو چشمان ربابم

غم امّ‌البنین پایان ندارد

که درد بی‌کسی درمان ندارد

نظر بر کربلا می‌کرد و می‌گفت

بیا جانا که مادر، جان ندارد

بیا عباس من ای نور دیده

ز هجرت قامت مادر خمیده

بیا تابوت مادر را تو بردار

بزن بر سینه با دست بریده