در موج بلا، مرکب تسلیم براند

در مسلخ خون، دعای قربانی خواند

تا گُل گُلِ خون او به گودال چکید

در رگ رگِ خاک، عشق حق ریشه دواند

گر «العطش»ات به گوش افلاک رسید

«هیهات» تو هم به سمع ادراک رسید

پیشانی عزّت چو رساندی بر خاک

پشت ستم یزید بر خاک رسید

از جلوۀ تو، باطل و حق معنا شد

وز تیغ تو، مرز کفر و دین پیدا شد

از جوهرۀ خون تو، در متن غروب

پیروزی عشق، تا ابد امضا شد

امروز ز عشق آبروداری شد

وز حضرت دوست، پرده‌برداری شد

فوّاره صفت، ز حنجر خشک حسین

خون در رگ عشق، تا ابد جاری شد

جوشیده ز خون حنجرت، حرمت عشق

بالیده ز خاک مقتلت، حشمت عشق

بر کشور خویش پایتختی می‌جُست

گردید زمین کربلا، قسمت عشق

ای داغ تو ازل، ولی‌نعمت دل

وی گوهر اشک ماتمت، قیمت دل

صد شکر که از میان غم‌های جهان

تنها غم عشق تو شده قسمت دل

به دندانت کشم از خوش خیالی

ببین مشک من این آشفته حالی

اگر چه دست‌هایم از تن افتاد

نمی‌خواهم بیایم دست خالی

هلا سنگ صبورم مشک، ای مشک

مریز اشک غرورم مشک، ای مشک

که از لب‌های خشک آل یاسین

همه شرم حضورم مشک، ای مشک

تو و مشک و دو چشم تر اباالفضل

و نخلستانی از خنجر اباالفضل

فرات از شرم، چکه‌چکه شد آب

پس از دستان آب آور، اباالفضل

عموی لاله‌ها بی‌تاب برگرد

فدای قامتت سیراب برگرد

جلوتر شب‌پرستان در کمینند

نمی‌خواهیم بی‌تو آب، برگرد

تو همرنگ زمین کربلایی

همه داغ جبین کربلایی

غروب قتلگاهت را بگریم

که تو «فتح‌المبین» کربلایی

شبی غمگین برادر، گریه کردم

میان دشت خنجر گریه کردم

همان شب آسمان بر من فرو ریخت

چو بر خورشید پرپر گریه کردم