با حنجر «هیهات»، هم‌آواز شدند

در هجمۀ شب، چو صبح، آغاز شدند

با پیکر صد پاره، به قاموس حیات

چون صفحۀ عشق، تا ابد باز شدند

عزم تو اگر نبود، حق رسوا بود

خون تو اگر نه، ننگ پابرجا بود

«هیهات» تو گر نبود بر غفلت ما

بیداری ازین خواب گران، رؤیا بود

مردانه به میدان بلا تاخته‌ای

تا رایت آزادگی افراخته‌ای

دنیا چو نداشت پیش تو قیمت، باخت

در نرد وفا، هستی خود باخته‌ای

چشمان شفق، حرف تماشا نزند

بر قتلگه تو، پلک بالا نزند

خورشید، سراسیمه به مغرب بگریخت

تا ماه رخ تو، چشم او را نزند

گودال، ز موج خون به گرداب افتاد

لرزید زمین، سپهر در تاب افتاد

دل‌ها همه خون و دیده‌ها دریا شد

کشتیّ نجات خلق، در آب افتاد

از مکّه به صحرای بلا تاخت حسین

در کرب‌وبلا، کعبه دل ساخت حسین

احرامی خون ببست در مسلخ عشق

لبّیک فنا به شور بنواخت حسین

با خون تو، منشور خدا امضا شد

حیثیّت عشق، تا ابد ابقا شد

از حنجرۀ غریبِ «هل من ناصر»

آه دو جهان به ناله‌ات سودا شد

در سینه، غمت گوشه‌نشین باشد و بَس

خاک قدمت، مُهر جبین باشد و بَس

سودای جهان، بی‌غم عشقت هوس است

عشقی هم اگر هست، همین باشد و، بَس

تنش لبریز زخم تازیانه

شب و ماه خرابه، آشیانه

گل پرپر پدر را خواب می‌دید

ستاره نم‌نم از چشمش روانه

گلوی نازکش یاس تر آورد

به رویت دست مولا گل برآورد

خداحافظ بهار کوچک عشق

خزان، تیر سه شعبه آخر آورد

از دست تو هر چه بوسه بستاند آب

مُشتاق لب تو باز می‌ماند آب

ای تشنۀ سیرابی گل‌های حرم!

منظور تو را نگفته می‌داند آب

آن دم که افق به قتلگه خیره بماند

وز حنجر سرخ، یک شفق بوسه ستاند،

بر خاک، که سجّادۀ تکبیرِ فناست 

مردی تنها، نافلۀ خون می‌خواند