دریا به لب خشک تو پهلو نزند

موج عطشت به بحر زانو نزند

از بهر کفی آب روان، غیرت تو

بر کوثر و سلسبیل هم رو نزند

تصویر تو را در دل خود جوید آب

با یاد لب تو، «العطش» گوید آب

چون از کف خود بریختی، موجی زد

تا دست ز آبروی خود شوید آب

دستت چو لبی به جام دریازده بود

از شرم حسین، سر به صحرا زده بود

چشمان تو نیز، نقش آب از خاطر

با غیرت تیر عشق، بالا زده بود

با قدّ رشید خود، وفا را عَلَم است

وز مشک تهی، به سینه‌اش موج غم است

از دوری خیمه‌گاه تا مرقد او

پیداست، هنوز شرمسار حرم است

از داغ تو، خیمه شرمسار عطش است

چشمان فرات، جویبار عطش است

دست و عَلَم و مشکِ به خاک افتاده

تفسیر سه حرفِ شعله‌بارِ (ع ط ش) است

تیری که به مشک آن وفادار نشست

بَند دل و رشته امیدش بگسست

چشمی که نداشت ... آخر از ریزش آب

برخاست صدایی و دل مرد شکست

هر چند ابوالفضائلم می‌دانند

هر جا ز فتوّتم سخن می‌رانند،

امّا خجلم ز روی طفلان، که مرا

با مشک تُهی هنوز سقّا خوانند

بر شانه، به جای علمش رایت مشک

دست و سر و دیده، وقف امنیّت مشک

گویی که به جای آب دریا، پُر بود

از حال و هوای خیمه، ظرفیّت مشک

دست تو، حریم پاکی نیّت آب

چشمان تو، قاب اشک از رؤیت آب

با یاد لب خشک حرم، می‌ریزد

از دست وفادار تو حیثیّت آب

پروانه صفت، به نور دمساز شدند

از محبس تن، به فکر پرواز شدند

در قحطی آب، دل به دریا چو زدند

خون از سرشان گذشت و آغاز شدند

طوفان حماسه و فداکاری بود

چشمان غروب، گرم خونباری بود

هفتاد و دو سرمست، ز پا افتادند

وز ساغرشان، خون خدا جاری بود

در دشت جنون، لاله صفت باز شدند

خونین پر و بال، گرم پرواز شدند

ماندند، ولی به عشق رونق دادند

رفتند، ولی تا ابد آغاز شدند