از جلوۀ گل‌های جهان، کاسته شد

عذر مه و مهر و اختران، خواسته شد

چون بست به سر، حسین، عمامه سبز

«گل بود و، به سبزه نیز، آراسته شد!»

دستی که ز موج علقمه کام گرفت

افتاد جدا و دست حق نام گرفت

چشمی که ز عکس موج، دریازده بود

با تیر به خون تپید و آرام گرفت

اوج عطش از لعل  تو خوانده‌ است فرات

ندز لب تو، اشک فشانده‌ است فرات

زان روز که تصویر لب خشک تو دید

غرق عطشت هنوز مانده‌ است فرات

در حُلّۀ خون، دیدۀ سقّای حسین،

شد زائر گردی ز کف پای حسین

دست قلمش به جوهر خون بنوشت

بشکسته خطی، به وصف بالای حسین

تا از رگ مشک، باز شد جویی چند

لرزید دل اهل حرم بَند به بَند

همراه طنین ریزش آب به خاک

در خیمه، نوای «العطش» بود بلند

برخواند برادر و دل از غیر گسست

بی‌دست و سر و چشم، به راهش بنشست

پیچید چو بانگ «وا اخا»یش به حرم

با مویۀ «العطش»، دل خیمه شکست

در غربت شام و کوفه، نام‌آور عشق

همزاد بلا، مادر غم، خواهر عشق

با موی پریشان شده، شیرازۀ صبر

با قدّ خمیده، سایه‌ای بر سر عشق

در کام تو، ذوالفقار حیدر به نیام

در خطبۀ تو، گرمی صد شعله پیام

هر چند به خاک غم نشسته‌ست دلت

روح ملکوتی تو در اوج قیام

ای جسم کبود گشته‌ات، جوشن صبر

وی خیمه‌گه سوخته‌ات، مأمن صبر

تا حفظ شود ز چشم زخم غم‌ها

نام تو شده است حرز بر گردن صبر

ای صبر تو، چاک کرده پیراهن غم

وی عزم تو، آتش زده بر خرمن غم

پژواک خطابه‌های تو محو نمود

از ساحت پاک حنجرت، شیون غم

ای صبر تو، تازیانه بر پیکر ظلم

وی زخم اسارت تو، بر حنجر ظلم

چون صاعقۀ خطابه‌ات شعله کشید

باقی نگذاشت غیر خاکستر ظلم

گر جسم تو، سوده گشت در هاون صبر

روح تو ببخشید توان بر تن صبر

پیداست، خلیل نینوای عشقی

ای سینۀ آتشین تو، گلشن صبر