لب‌های لبِ آب صدا می‌زد آب

حرف دل آب را کجا می‌زد آب؟

وقتی که ابالفضل به دریا زد و رفت

چون طفل رباب دست و پا می‌زد آب

آن روز که آمدند و دیدند مرا

با قیمت عشقشان خریدند مرا

دیدند که در وجود من عباس است

از بهر حسین آفریدند مرا

ممنون توام، غم تو روزی من است

برپایی ماتم تو روزی من است

با دست قلم شده برایم بنویس

هر سال محرّم تو روزی من است

در تشت طلا بود سر سردارش

زنجیر گران، به پیکر تبدارش

از خطبۀ آتشین «سجّاد»، یزید

شد نادم و گریه کرد بر کردارش

دژخیم ز بغض، زرد رخسارت خوانْد

در اوج شکوه بودی و، و خوارت خوانْد

ای سبزترین شهید زنده «سجاد!»

«بیمار»، کسی بود که بیمارت خوانْد!

ای کرب و بلای دیده و دل، وطنت

آماجگه تیر شقاوت، بدنت

گفتی پسر علی و ننگ سازش؟

خورشید سر نیزه، گواه سخنت!

روزی که ستم، دست درازی می‌کرد

با خنجر، حنجر تو، بازی می‌کرد

وقتی که سرت به منبر نیزه نشست

دیدند که نیزه، سرفرازی می‌کرد!

خورشید، ز پشت زین به زیر آمده بود

در گودی گودال، اسیر آمده بود

آمد که شود حائل «شمر» و گودال

افسوس! که «جبرئیل» دیر آمده بود!

مه، جلوه‌گر از چهرۀ نورانی تو

خورشید، خجل ز پرتوافشانی تو

گودال و، «تَنَزَّلُ الْمَلائِک، فیها!»

عرش آمده در فرش، به مهمانی تو!

مَه، خنجر آبدیده را می‌مانَد

شب، یاغی آرمیده را می‌ماند

غلتیده به خون میان گودال غروب

خورشید، سر بریده را می‌مانَد!

در خون و غبار، نرگس مستش بود

بر سینه نشسته، دشمن پستش بود

وقتی که ز گودال بیرون آمد «شمر»

خورشید به خون نشسته در دستش بود!

قربان مرام و پیکر بی‌سر تو

سرها به فدای سر بی‌پیکر تو

از داغِ گل و قبیلۀ سوختگان

داریم دلی، چو «پهلویِ» مادر تو!