ای کرببلا! چه بوی سیبی داری!
وی دشت! چه صحرای عجیبی داری؟
عالم همه با تو آشنایند ولی
با این همه، مولای غریبی داری
ای ذبح عظیم! یااباعبدالله!
مولای کریم! یااباعبدالله!
الحق که عجیب‌تر بود، قصّۀ تو
از کهف و رقیم، یااباعبدالله!
ای زندۀ عشق! ای قتیل عبرات!
آزادۀ کربلا! اسیر کربات!
ما ظلمت محضیم و تو مصباح هدی
ما غرق گناهیم و تو کشتی نجات
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
به صبح دولت من آسمان خورد غبطه
که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید
رجز بسیار شد، مقصود گم شد
در این لا و بَلیٰ معبود گم شد
«کجایید، ای شهیدانِ خدایی!
بلاجویانِ دشتِ کربلایی!»
به دور از شور و حالِ نینوایی
روایت می‌کند هرکس به نایی
تو امّا غایبی در های و هوشان
حسین نازنین من کجایی؟
از آب تیر شد سیراب؛ اصغر
به لالایی خون در خواب؛ اصغر
به دست خود به خاکش می‌سپارم
بهاران است، باید گل بکارم!
یک تیر سه شعبه آمد و رسوا شد
ذکر لب اهل خیمه واویلا شد
با حسرت و آه، زیر لب گفت حسین
این تیر چگونه در گلویت جا شد؟
آن جوجه کبوتر چه هنر داشت پرید
از لانه که بر بال پدر داشت پرید
یک آن، همۀ بال و پرش کامل شد
آن جوجه کبوتر که سه پر داشت پرید
ای شعر از این آه نفس‌گیر بگو
از ظهر به خون خفتۀ تقدیر بگو
از حال علی‌اصغر اگر پرسیدند
از تیزی پیکان سرِ تیر بگو
یا غربت لشکرم نجاتت داده
یا گریۀ خواهرم نجاتت داده
با آن همه کاری که تو کردی بی‌شک
حب تو به مادرم نجاتت داده
با اشک و نوا و ماتم و حال عزا
جاری کردی روی لبت «یا زهرا»
برگرد که توبه‌ات قبول است، قبول
با اینکه شکسته ای دل زینب را
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
