بر جدّ مطهرت شبیهی، بانو!
بر فاطمه مادرت شبیهی، بانو!
بر زینب و اشک‌های او می‌مانی
بر غربت خواهرت شبیهی، بانو!
شب و درد و تب است و «امّ کلثوم»
جهانی مطلب است و «امّ کلثوم»
تمام حجم داغ شام و کوفه
به دوش زینب است و «امّ کلثوم»
ای کاش! که ای شهید مظلوم!
ای تشنۀ از فرات محروم!
تیری که به حلق اصغرت خورد
می‌خورد به قلب «امّ کلثوم»
دارم از هجر رخت دیده چو رود جیحون
قلب بشْکسته، پُر اندوه؛ جگر، دجلۀ خون
آن‌قدر گریه کنم از غمت، ای شاه شهید!
تا دل خون شده از دیده‌ام آید بیرون
زمین کرببلا شد چو خواب‌گاه حسین
گذشت از حرم کعبه، بارگاه حسین
امید‌وار چنانم که روز رستاخیز
مرا خدای دهد جای در پناه حسین
تا پرچم تو در اهتزاز است حسین!
پاینده و جاوید، نماز است حسین!
از خون تو محکم شده آیین نبی
اسلام هم از تو سرفراز است حسین!
از بس که عطش ربوده تاب و تب تو
فرقی نبُوَد میان روز و شب تو
گیرم که پر از شیر شود سینۀ من
نیروی مکیدن نبُوَد در لب تو
تمام درد بر جانم نشسته رد خون روی دستانم نشسته
تو خوردی خیزران و، من ندانم چرا زخمش به دندانم نشسته
چو زینب پیکرش را آب می‌ریخت ستاره بر تن مهتاب می‌ریخت
همه دیدند چون زهرای اطهر ز هر جای تنش خوناب می‌ریخت
خوش بو شده گیسوی نسیم از کرمت آویخته دست هر کریم از کرمت
آن روز که آبرو به ری بخشیدی همسایۀ کربلا شدیم از کرمت
به زحمت تکیه بر دیوار می‌کرد گهی این جمله را تکرار می‌کرد
الهی صورتش آتش بگیرد! که با سیلی مرا بیدار می‌کرد
به گلزار ولایت، یاس دارم
به گنج معرفت، الماس دارم
برای یاری فرزند زهرا
خدا را شاکرم، «عبّاس» دارم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
