لبریز از آه و اشک و غم چشمانش

بی‌تاب‌تر از اهل حرم چشمانش

یک علقمه اشک، کربلا را می‌برد

می‌خورد اگر فقط به هم چشمانش

در چرخ وجود، محور خورشید است

خاک قدمش تاج سر خورشید است

باید که فروغ چشم زهرا باشد

در خانه‌ی ماه، دختر خورشید است

الگوی فرشتگان معصوم است او

بر واژه‌ی صبر و عشق، مفهوم است او

از خطبه‌ی آتشین او پیدا شد

بانوی قیام، «امّ‌کلثوم» است او

ای زینب دیگر! که جگرسوخته‌ای

چو لاله ز داغ، رخ برافروخته‌ای

تو درس صبوری و فداکاری را

پیداست که از فاطمه آموخته‌ای

خورشید به پای تو جبین می‌ساید

وصف تو، بسی برتر از این می‌باید

از هر سخن تو، «امّ‌کلثوم»! به حق

عطر نفس پاک علی می‌آید

شب قدری و قدرت مانده مکتوم

میان شیعه هم هستی تو مظلوم

فقط نام تو را بردیم گاهی

فدای غربتت! یا «امّ‌کلثوم»!

در علم و فضیلت و ادب، دریایی

در عصمت و صبر و حلم بی‌همتایی

سجّاده‌ی تو شمیم کوثر دارد

تو آینه‌ی حقیقی زهرایی

زینب که نماینده بُوَد زهرا را

 بگْرفته به دست، رشته‌ی دل‌ها را

از صبر خدایى است که با آن همه غم

 شیرازه کند کتاب عاشورا را

من مظهر صبر، زینب کبرایم

 هر جا که بُوَد حسین، من آن جایم

هر چند که آفتاب بى‌سایه بُوَد

 من سایه‌ی آفتاب عاشورایم

این جا حرم سجود مهر و ماه است

بر درگه هفت قبله زین جا راه است

آرام‌گه زینب کبراست که او

هم دختر و هم خواهر ثارالله است

ای ماه! به شوق نظرت می‌آیم

با قافله‌ی خون جگرت می‌آیم

هستی تو امام من و من پیرو تو

می‌گریم و دنبال سرت می‌آیم

آن شب که سر پدر به دستت دادند

 جامى دگر از می الستت دادند

اى یاد تو دلشکستگان را مونس!

 از داغ غم پدر، شکستت دادند