دل و ساحل، دل و دریا، دل و دست دل و تنهاترین سقا، دل و دست

فدای غربت خواهر دل و جان فدای قامت مولا، دل و دست

تو احساس مرا دریاب ای رود لبم را تر نکن از آب، ای رود

تو که دستی نداری تا بیفتد به سوی خیمه‌ها بشتاب ای رود!

برادر تشنه کام و مشک در دست به دل شوق امام و مشک در دست

به سوی خیمه‌ها راهی شد اما... دوبیتی ناتمام و دست بر خاک

نوشتم پر، کبوتر شد دوبیتی

نوشتم لاله، پرپر شد دوبیتی

نوشتم آب، لب‌هایش ترک خورد

فدای کام اصغر شد دوبیتی

نوشتم مشک، سقا شد دوبیتی

دو قطره اشک بابا شد دوبیتی

نوشتم زخم، مشک از دوشش افتاد

دو دست روی شن‌ها شد دوبیتی

تمام آسمان شاید بیفتد

عموی مهربان شاید بیفتد

نباید می‌نوشتم آب، سقا

به یاد کودکان شاید بیفتد

نوشتم سر، نباید می‌نوشتم

گل پرپر، نباید می‌نوشتم

نوشتم نیزه، مثل خیمه‌ای سوخت

دل خواهر، نباید می‌نوشتم

من و تا جمعۀ موعود باران

دوتا چشم و هزاران رود، باران

تمام کربلا را آب می‌برد

اگر دست دل من بود باران

تا باد گره گشای زلف چمن است   

بر سینۀ لاله، داغ گل‌های من است

هجده یوسف اگر چه از دستم رفت  

سوغات من از سفر، همین پیرهن است

ای پرچم کربلا به دوشت، زینب

 فریاد علی است گلخروشت، زینب

هفتاد و دو داغ را تحمل کردی  

قربان دل بنفشه پوشت، زینب

از دست تو آب، آبرو پیدا کرد  

مهتاب دل بهانه جو پیدا کرد

دست تو به آب خورد و خورشید فرات  

در دستت فرصت وضو پیدا کرد

بر سر سینه‌ی غمبار غروبش می‌رفت

تا گودی گلزار غروبش می‌رفت

هر بار به دیدار طلوع آمده بود

این بار به دیدار غروبش می‌رفت