رسید و بار غم بر شانه‌اش بود

غم اهل حرم بر شانه‌اش بود

دو دست از شانۀ باران جدا شد

ولی دست علم بر شانه‌اش بود

رسید و دست‌هایش نقطه‌چین بود ................ع ................م ................و

دو بیتی بود، از باران خبر داشت

نگاهش شوق باران بیشتر داشت

دو دست ماه را از روی شن‌ها

رسید و

خم شد و آرام برداشت

تمام ماجرای توست باران

مرید چشم‌های توست باران

همیشه دست در دست تو دارد

همیشه پا به پای توست باران

و در چشم تو باران شعبه دارد زلال چشمه ساران شعبه دارد

سه شعبه تیر نامردان اگر بود گلوی تو هزاران شعبه دارد

.................................................

شکسته، ارغوانی می‌نویسم

به یاد لاله‌های بی سر باغ دوبیتی را سه گانی می‌نویسم

مرا دستی به پیکر باشد و تو... دلی سبز و تناور باشد و تو...

نوشتم: "تشنگی"، شرط ادب نیست گلوی دفترم تر باشد و تو...

تو را این تشنگی از پا نینداخت تو را آزرده کرد؛ اما نینداخت

کسی مثل دو دستت در دوبیتی ردیف عاشقی را جا نینداخت

عطش را با نگاه آورده بودند دلی سرشار آه آورده بودند

تمام کودکان تشنه آن روز به دست تو پناه آورده بودند

میان آتش و تشویش در باد ستون خیمۀ زینب می‌افتاد

تو دست از دست می‌دادی، برادر تماشای تو را از دست می‌داد

رها شد دست تو، اما دل تو... کنار ساحل دریا، دل تو...

چقدر اینجا دل خسته زیاد است دل زینب، دل مولا، دل تو

تو در اسرار عالم دست داری در این شوق دمادم دست داری

شگفتا عاشقی با تو چه کرده است که هم بی دستی و هم دست داری