از گُل یاس یاد باید کرد

یاد کوثر زیاد باید کرد

یاد کن اَختران مولا را

روضۀ دختران زهرا را

ای بهار نینوا در فصل جوش

ای گل خون پیشۀ آتش‌فروش

گوییا خون بشارت بر تو ریخت

اشک زینب در اسارت بر تو ریخت

امشب از تشنگی سخن دارم

که  از آن  آب  در دهن دارم

همه جویای آب و من عطشم

جز  می تشنگی  دگر نچشم

عید است و من شراب زاده عازم به خُمم به عزم باده

می زاده اگر شراب نوشد در دیدن خویشِ خویش کوشد

چه عطری! شمیم بر و روی عون است

نسیمی ز جنات گیسوی عون است

ندانم خدایا! چه حالی است با من

شهید من آمد، خموشم چرا من؟

آئینۀ حیا و شهامت، وقار و مهر

خورشید مهربانی و روحِ جهان سپهر

محبوب درد و اصل، دو گوهر، دو قلب پاک

یک روح پر طراوت و یک جان تابناک

سر زد از دور دست عالم ذر

برقی از غیرت و غرور سحر

پنجه در پنجه، شب شکاری کرد

آبشار پگاه جاری کرد

نفس از حنجرۀ باد گریزان شده بود

خاک، چون آتشِ افروخته سوزان شده بود

نیزه بود آنچه که با رقص به بالا می‌رفت

جوی خون بود که هر لحظه به دریا می‌رفت

غریب و خسته‌ترینی و غرق یاهویی

به انتظارِ عزیزان پر از هیاهویی

به انتظار دو تا یل عصارۀ جانت

دو آسمانی حوْری سرشتِ دامانت

باغبان گلشنی زیبا منم

خانه‌دار خانۀ مولا منم

فاطمه نام من است ای اهل دین

کنیه‌ام مشهور شد امّ‌البنین

امام عاشقان را همنشینم

کنیز فاطمه امّ‌البنینم

به باغ عاشقان نیلوفرم من

یتیمان علی را مادرم من

ای به سپهر عاطفه بی‌قرین

ستارۀ مدینه امّ‌البنین

قدر تو در جهان نبوده معلوم

قبر تو در جوار چار معصوم