ای مدینه گریه کن بر حال من

گریه سرکن بر من و اقبال من

ناله‌های آتشین را گوش کن

شکوۀ امّ‌البنین را گوش کن

بازگشتم با غم و محنت قرین

یادم آمد از غم امّ‌البنین

شد ز دشت کربلا چون باخبر

بیت‌الاحزان در بقیعش شد مقر

من مادر سالار غیرت در زمینم

من غصه‌دار فاطمه، امّ‌البنینم

من قلب مجروح و پر از احساس دارم

شادم در این دنیا که یک عباس دارم

ز هجر بهین دخت خیرالبشر

ولی خدا را چو خون شد جگر

جدا مانده فرخنده ماهی ز یم

برون رفت خاتم ز انگشت جم

روایت است که چون رفت حضرت زهرا

از این جهان فنا رو به عالم عُقبی

ز بعد چند علی میر و منصب لولاک

امام جنّ و بشر خسرو نهم افلاک

کیستم من بانوی آن تاجدار

بانوی لا سیف الا ذوالفقار

ریزه‌خوار سفرۀ یعسوب دین

بانوی بیت امیرالمؤمنین

ای بهار خلوت آیینه‌ها!

بوی گل در خیمه‌های کربلا!

ترجمان واژه‌های سبز نور!

غیرت از نام تو سرمست غرور!

چو لاله داغدار و دل غمین است

زبان حال آن مادر چنین است

مرا امّ‌البنین دیگر ندانید

به این نامم دگر هرگز نخوانید

ای مدینه! سوز دیگر ساز کن

در به روی داغداران باز کن

ای زمینت جنت الاعلای من

دامنت کنعان یوسف‌های من

شنیدم ز دانا کز اینسان سرود

که بر جان و پیکرش بادا درود

که در یثرب آگه چو امّ‌البنین

شد از مرگ آن چار پور گزین

یک شب آمد مرغ طبعم در نوا

در میان گلشن صدق و صفا

در تخیل بال خود را باز کرد

تا دیار عاشقی پرواز کرد

میاد از سمت افق صدای زنگ قافله 

روی صحرا می‌شینه، رد قشنگ قافله

می‌رسن به جایی که آسمونش رنگ دیگه ست

پیش نهرش یه نیستون با یه آهنگ دیگه ست