باز از میخانه، دل بویی شنید                                   

گوشش از مستان، هیاهویی شنید

دوستان را رفت، ذکر از دوستان                              

پیل را یاد آمد از هندوستان

باز لیلی زد به گیسو شانه را                                    

سلسله جنبان شد این دیوانه را

سنگ بردارید ای فرزانگان                                      

ای هجوم آرنده بر دیوانگان

دوش گفتم با حریفی با خبر

کاندرین مطلب مرا شو؛ راهبر

دشمنی حر و بذل جان چه بود؟

اول آن کفر آخر این ایمان چه بود؟

محرم ماه الفت با جنون است

چراغ کوچه‌هایش بوی خون است

محرم حرمت خون است و خنجر

تلاطم می‌کند حنجربه حنجر

ز آن نمی­‌آرم برآوردن خروش

ترسم او را آن خروش آید به‌گوش

باورش آید که ما را تاب نیست

تاب کتان در بر مهتاب نیست

سری اندر گوش هر یک، باز گفت                             

باز گفت این راز را باید نهفت

با مخالف، پرده دیگرگون زنید                                

با منافق، نعل را وارون زنید

باز وقت آمد که مستی سر کنم                               

وز هیاهو گوش گردون، کر کنم

از در مجلس درآیم، سر گران                                  

بر زمین، افتان و بربالا، پران

باز هستی، طاقتم را طاق کرد                                  

دفتر صبر مرا اوراق کرد

یادم آمد خلوتی خالی زغیر                                   

پیری اندر صدر آن، یادش به‌خیر

گوید او چون باده خواران الست                              

هر یک اندروقت خود گشتند مست

زانبیاء و اولیاء، از خاص و عام                                 

عهد هر یک شد به عهد خود تمام

کاش می‌شد همره باد صبا

پر کشم تا آستان مجتبی

گوش بسپارم به آه و ناله‌اش

شکوه‌های داغ چندین ساله‌اش

چو برقی از نیام باد آمد

ز قعر آهن و پولاد آمد

فراتی می­‌خرامد در خروشش

به صحرا جوش جوشن شد ز جوشش

ای حضور آسمان در جان خاک

یا حسین‌بن‌علی، روحی فداک

ای نماز عشق را تکبیر سرخ

آیت تطهیر را تفسیر سرخ