شهادت فصلِ بی‌مرگی‌ست، غوغاست
شما کابوس می‌بینید، رویاست
رها کن این سخن؛ پوچی کدام است!
سکوتِ سرخِ سرشار از کلام است
در این شب، این سپید نقره‌گون کیست؟
ببویید، این شهید غرقِ خون کیست؟
که بوی گل دمیده از تنِ او
بهارافشان شده پیراهنِ او
برو، خون تو رودِ روشنا باد!
خیالت عاشقان را دلگشا باد!
دلت خورشید رخشان شد، شهیدی
که فردای قیامت روسپیدی
شگفتا می‌وزد چشم ابوذر
بزرگ آیینه‌دارِ خشم حیدر
صدا رنگِ غمِ غربت عجیب است
تمنّای جوانمردی غریب است
گلِ حیرتْ نصیبِ من کجایی؟
حبیب من، حبیب من کجایی؟
تو با آیینه‌ها سوگند خوردی
به لبخندِ خدا پیوند خوردی
در آن باران خون، در آن چکاچاک
گلِ باغ خدا افتاد بر خاک
چنان شمشیر آمد بر سرِ او
که پرپر شد به حیرت، پیکرِ او
بیا ای نوگل عاشق به سویم
که بوسم رویت و مویت ببویم
بیا ای گل در آغوشم بخوان سبز!
که می‌خواند تو را یک بیکران سبز!
اجازه می‌دهد امّا غمین است
غمینِ قصۀ آن نازنین است
چه زیبا می‌رود قاسم به میدان
رجزخوان و سبکْروح و خداخوان
عزیزان! قصۀ قاسم غریب است
در این میدان دلش حسرتْ نصیب است
رها در بی‌قراری‌هاست، این گُل
به شوقِ پَر زدن شیداست، این گُل
بپاشان خون این گُل را به عالَم!
که از نو زنده گردد نسلِ آدم
بپاشان خون بر این فیروزۀ مات!
بخوان در چشم‌ها؛ هیهات ... هیهات!
ببین؛ لبخندِ پاره ـ پاره گُل!
بِنه رخسار بر رخساره گل!
به زمزم دیده و دل را بشویید!
گُلِ پیغمبرست این گل، ببویید!
پس از غلتیدنم در خون و در خاک
به دستانت رُخم را می‌کنی پاک
شهادت! باز کن بال و پرم را
شهادت! ناز کن چشم ترم را
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
