آسمان‌ها را در این ماتم، غم است
بلکه بالاتر، خدا را ماتم است
چون منی چون می‌توان کردش رقم؟
خاک بر فرق من و نوک قلم!
شاه مظلومان، غریب نینوا
سرور عطشان، شهید کربلا
خویش را چون بی‌کس و بی‌یار دید
خیمه‌گه را خالی از انصار دید
شاه راه چون شد وداع آخرین
شد سکینه در برش اندوهگین
آمد آمد با دو چشم خون‌فشان
بر گرفت از ذوالجناح شه، عنان
چون شب جان‌سوز عاشورا رسید
تشنگان را موسم غوغا رسید
«قره‌العین» نبی می‌خواست باز
که حقیقت را نماید از مجاز
عاشر ماه محرّم، شام‌گاه
شد به منبر باز، شاه کم‌سپاه
یاورانش گِرد او گشتند جمع
هم‌چنان پروانگان بر دور شمع
جسمی به حرم ز خون، تر آورْد
نعشی همه تیغ و خنجر آورْد
و‌آن گیسوی عنبرین، پُر از خون
شاه آمد و مُشک و عنبر آورْد
خیابان در خیابان داغ جاری‌ست
زمین و آسمان در سوگواری‌ست
بخوان، ای نوحه‌خوان! از داغ زهرا
که تاراج خزان شد باغ زهرا
قسم می‌خوردم به آن سردارِ بی‌سر
که از خونش شده کوثر معطّر
قسم خوردم به آن دست بریده
که دنیا مثلِ او هرگز ندیده
بیا، بشنو نوای نینوا را
بسوز اسطوره‌ها، افسانه‌ها را
حقیقت نیست در آواز آنان
طریقت نیست در پروازِ آنان
حسین و اختیار ننگ؟ ... هیهات!
تبسُّم در غبارِ ننگ؟ ... هیهات!
ستم را یاوری کردن تباهی‌ست
ستمکاری سیاهی، روسیاهی‌ست
نگین عشق را خاتَم حسین است
نگارا! وارث آدم حسین است
فرشته نیست، انسانِ تمام است
بدین سان او بر این انسان امام است
تو گفتی: «بت‌پرستی ...» بُت کدام است؟
بیا، بشکن، بسوزان! بُت حرام است
بیا دریاب، اصل ماجرا را!
در آیینه ببین؛ خون خدا را!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
