شاه دین چون جانب میدان شتافت

از قفایش، خواهرش گریان شتافت

ای برادر! جان من! کم کن شتاب

کم بزن بر مرکبت، جانا! رکاب

خواهرش بر سینه و بر سر زنان

                        رفت تا گیرد برادر را عنان

سیل اشکش بست بر شه، راه را

                        دود آهش کرد حیران، شاه را

بعد تکمیل وداع آخرین

                        شهریار عشق شد در پشت زین

زد به پهلو‌ی فرس، نیش رکاب

                        تا شود از وصل جانان، کام‌یاب

ظهر بود و مهر می‌تابید نور

                        دشت بود آتش به جان، هم‌چون تنور

کربلا بود، آری؛ آن صحرای غم

                        لیک نی آن کربلا‌ی صبح‌دم

کربلایی گشته‌ام، محمل کجاست؟

                        ره‌روان عشق را منزل کجاست؟

من ز خود رفتم به بوی کربلا

                        گر تو هم اهل دلی با من بیا

شه ز میدان شد، سوی خرگاه عشق

                        ز آتش دل زد به کیوان، آه عشق

بر وداع آخرین، لب باز کرد

                        داستان عاشقی، آغاز کرد

روز عاشورا که آمد شاه دین

                        در حرم بهر وداع آخرین

بانگ زد کای اهل بیت مصطفی!

                        وی عزیزان علیّ مرتضی!

شاه عالم، مقتدای عالمین

                        حجّت بر حق، علیّ بن ‌الحسین

پیش از آن‌ کآگه شوی از حال او

                        خیمه‌گاهش را شنو وصفی نکو

در وداع واپسین، آن شاه دین

                        شد سر بالین «زین‌العابدین»

دید آن آتش به جان، افروخته

                        نیمه‌جانی دارد از تب، سوخته

ظهر عاشورا، شه اقلیم دین

                        شد چو فارغ از وداع آخرین

از خیام اهل بیت زار خویش

                        شد طبیبانه برِ بیمار خویش

ذوالجناح او چو رفرف، خوش‌خرام

                        جانب معراج بر می‌داشت گام

نیز از سوی حرم، جمعی زنان

                        نوحه‌گر، آشفته‌مو، بر سر زنان

زینب، آن کان حیا، گنج ادب

                        زینت آغوش مادر، زین اب

گوهر والای دریای شرف

                        دختر شاهنشه مُلک نجف