مانْد تنها چون به میدان بلا
از پس یاران، خدیو کربلا
سوی خرگاه امامت تافت رو
روز روشن، خور به مغرب شد فرو
پس به تن آراست، شمشیر و سلاح
پا نهاد اندر رکاب ذوالجناح
خصم دون چون بانگ تکبیرش شنید
گفت: اینک رستخیز آمد پدید
شه سخن با ذوالجناح آغاز کرد
باب شفْقت بر رُخ او باز کرد:
ذوالجناحا! ای غزال تیز‌گام!
ای تو را گیسوی «حور‌العین»، لگام!
باز شو از راه خود، ای آفتاب!
یا بسوزان آسمان را یا متاب
کاش! هم‌چون اشک خونین از سپهر
اختران ریزند با ذرّات مهر
شاه با یاران خود، گرم حضور
کوفیان سنگ‌دل، مست غرور
شد برون از خیمه‌گه آن شاه فرد
دید صحرایی است، پُر از خاک و گَرد
گفت با جبریل، «ربّ‌العالمین»:
بهر امروزت همی خوانْدم امین
رو، نظر کن خیل مستان مرا
عندلیبان گلستان مرا
صبح عاشورا چو از مشرق دمید
خود گریبان افق را خور درید
شه نماز صبح را کردی ادا
در نمازش کرده یاران، اقتدا
مانْد تنها چون به میدان بلا
از پس یاران، خدیو کربلا
سوی خرگاه امامت تافت رو
روز روشن، خور به مغرب شد فرو
ای دل! اینک برق غیرت، منجلی است
رقص شمشیر حسین بن علی است
رفت و با اهل حرم گفت: «الوداع»
جان زینب را بر آشفت، «الوداع»
شه ز شوق دوست در تاب و تب است
این که راهش را گرفته زینب است
در کف دخت امیر عالمین
بند اسب و رشتۀ قلب حسین
تاخت شاه عشق در میدان عشق
تا کند جان را، بلاگردان عشق
تیز‌تک شد، ذوالجناحِ عشق‌‌خو
آن خدارو برنشسته پشت او
شد به سوی خیمۀ بیمار عشق
تا سپارد در برش اسرار عشق
بر سر بالین او بنْشست شاه
شد به برج دین، قِران مهر و ماه
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
