از زمین برچید دامن، آفتاب

                        شد درون پردۀ شب در حجاب

در سکوت شب چو نالۀ دردمند

                        بود آوای شب‌آویزی بلند

شاه دین از تیغ کین چون شد شهید

                        قرص خور بگْرفت و خون ز انجم چکید

بانگ شیون از ملائک شد بلند

                        غلغله در عالم امکان فکند

خواهم اکنون، ای گروه راستان!

                        گویم از شام غریبان، داستان

ز اهل بیت و خیمه‌های سوخته

                        نی در آن شمع و چراغ افروخته

چون ز کار قتل شه پرداختند

                        سوی خرگاهش به غارت تاختند

حمله بردند از سر خیره‌سری

                        جُسته سبقت هر یکی بر دیگری،

ذوالجناح آن رفرف معراج عشق

                        بر سر از نور نبوّت، تاج عشق

چون هما از تیر، شه‌پر کرده باز

                        پرفشان آمد سوی شاه حجاز

گشته در امواج ظلمت، آشکار

                        ذوالجناحی بی‌لگام و بی‌سوار

ذوالجناحی، شیهه‌هایش دردناک

                        کاکلش، خونین و قلبش، چاک‌چاک

شد به پا در کربلا، توفان عشق

                        چون به پایان برد شه، پیمان عشق

منخسف گردید قرص آفتاب

                        تا ز پای شاه خالی شد رکاب

از خروش اسب شاهنشاه عشق

                        زلزله افتاد در خرگاه عشق

بانوان از خیمه، بیرون ریختند

                        در زمان، شور نشور انگیختند

چون به فرش خاک شد از عرش زین

                        پیکر آن عاشق عشق‌آفرین

زین اسبش تا به میدان شد نگون

                        طعنه زد بر نُه سپهر واژگون

چون ز پشت ذوالجناح افتاد شاه

                        تیره شد خورشید و مه گم کرد راه

گشت جوشان و خروشان، ذوالجناح

                        گه دریدی قلب لشکر، ‌گه جناح

باز بر جان، عشقم آتش برفروخت

                        خانۀ عقل مرا یکسر بسوخت

شد دلیل راه من، عشق از وفا

                        بُرد دل را تا به دشت کربلا

رفرف معراج شاه انس و جان

خواست بر اهل حرم آرد نشان

پای تا سر، پیکرش پُر‌تیر بود

یا که زخم نیزه و شمشیر بود