زینب، آن سرو گلستان رسول

                        دختر خیر‌النّسا، زهرا، بتول

زینب، آن شیر‌ین‌کلام بوتراب

                                 در بلاغت، معنی امّ‌الکتاب

مثنویّ من که رخشان‌کوکب است

از عنایت‌های خاص «زینب» است

زینب کبری، مِهین‌مشکات نور

                        عالمی روشن ز نورش هم‌چو طور

چون ز پا افتاد شه در راه عشق

پس به سر پیمود ره، آن شاه عشق

خولی آن سر را که پُر ز اسرار بود

با  سر اندر جست‌وجوی یار بود،

روز عاشورا گذشت و شب رسید

                        مهر و مه را جان ز تب بر لب رسید

ماه را دادند آن بداختران

                        گردش وارونه در چرخ سنان

باز آهم، آتشی افروخته

                        در تنور غم، دلم را سوخته

آن شنیدم خولی بیدادگر

                        داشت با خود، رأس نور دادگر

در دل شب کرد بر کوفه ورود

                        وندر آن دم، قصر را در، بسته بود

لاجَرَم، «سر» را به سوی خانه بُرد

                        بُرد و بر کنج تنور آن را سپرد

شد چو خورشید امامت در حجاب

                        سر برآوردند خفّاشان ز خواب

سوی خرگاه امامت تاختند

                        کافران، دیر از حرم نشناختند

دشت پُر بود آن شب از دل‌واپسی

                        اشک بود و آه بود و بی‌کسی

در میان خیمه‌های سوخته

                        دختری با دست و پای سوخته

ای قیامت‌قامتانِ نقشِ خاک!

                        ای بدن‌های شریف چاک‌چاک!

عرشیان! بر فرش هامون خفته‌اید؟

                        اختران! در قلزم خون خفته‌اید؟

خوش بتاب، ای انجم گیتی‌فروز!

                        کربلا را ساز روشن‌تر ز روز

خوش بتاب، ای مه! تو بر دامان خاک

                        خاک را کن از فروغت، تاب‌ناک

آه! اندر کربلا، ای دوستان!

                        شد بهار دین مبدّل بر خزان

گلشن نوباوۀ ختمی‌مآب

                        سر‌به‌سر گردید خشک از قحط آب

عصر عاشورا که کم‌کم آفتاب

                        نور خود بگْرفت از روی تراب

تیرگی شد حکم‌فرما در فضا

                        چون لباس ماتم اهل عزا