حضرت عبّاس چون با صد شتاب

                        تاخت مرکب، سوی شط از بهر آب

دست را بر قبضه‌ی شمشیر داشت

                        صد هزاران شیر را نخجیر داشت

این‌که می‌آید ز شط، بی‌ چشم و دست

                        رونق بازار مه‌رویان شکست

می‌رسد این‌گونه ماه عاشقی

                        بوالعجب‌راهی است، راه عاشقی

نزد شه آمد ابوالفضل رشید

                        گفت: بس تلخ است کامم، ای فرید! 

گشتم از هستی ملول و سینه‌تنگ

                        نیستی می‌بایدم، دِه اذن جنگ

این حدیث از ساقی دشت بلاست

                        نفس را سیراب‌ گر سازی خطاست

آن شهید تشنه‌لب، سقّای عشق

                        روز عاشورا در آن غوغای عشق

دور چون بر آل پیغمبر رسید

                        اوّلین جام بلا، اکبر چشید

اکبر، آن آیینه‌ی رخسار جد

                        هیجده‌ساله جوان سروقد

دعوی شور‌افکنی دارد قلم

                        قصّه‌ی ناگفتنی دارد قلم

یادم آمد باز، شور کربلا

                        قصّه‌ی یوم نشور کربلا

بلبل نطقم شده دستان‌سرا

                        می‌کند در گلشن معنی نوا

برده بویی از سراندازان عشق

                        خاصه از سرخیل جان‌بازان عشق

باز هم امشب دلم با صد امید

                        می‌رود سوی اباالفضل رشید

آن که آمد در وفاداری فرید

                        آن که مانندش دگر گردون ندید

بهر عزم رزم قوم دین‌تباه

                        حضرت عبّاس آمد نزد شاه

گفت کای صورت‌نگار نُه فلک!

                        وی طفیل مقدمت، روح مَلَک!

وه! چه اکبر؟ آفرینش را سبب

                        وه! چه اکبر؟ ز آفرینش منتخب

از رخ نیکوش، جنّت، آیتی

                        وز لب دل‌جوش، کوثر، شربتی‌

ساقیا‍! ساغر ز می، لبریز کن

                        آتشم را در محبّت، تیز کن

تا بگویم شرح استغراق را

                        تا کنم پُر‌خون، دل عشّاق را

با جمالی برتر از خورشید و ماه

                        آمد و بوسید خاک پای شاه

گفت: من سیر آمدم از زندگی

                        نیستم در دل، دگر تابندگی