شب، شب ایثار و عشق و شور بود

                        جنگ سخت تیرگی با نور بود

حقّ و باطل از دو سو بستند صف

                        آن طرف تیغ، این طرف سرها به کف

آتش از خورشید بر سر داشت دشت

                        لحظه‌ها سنگین و غمگین می‌گذشت

یک طرف هفتاد رخشاجان پاک

                        مهرورزان، دور ماهی تابناک

با ادب آمد به نزد پیر عشق

                        گفت کای فرمان‌روا و میر عشق!

رخصتم دِه تا سوی میدان روم

                        امر فرما کز پی فرمان روم

بنْگر آن چشم و چراغ عالمین

                        تشنه‌لب سقّا و سردار حسین

نور چشم منبع آب بقا

                        یادگار خسرو خیبر‌گشا

حضرت عبّاس شیر کارزار

                        دید بر اهل حرم چون کار، زار

گشت آن دریای غیرت، موج‌زن

                        نزد شاه آمد سوی جان باختن

نیست صاحب‌همّتی در نشأتین

                        هم‌قدم عبّاس را، بعد از حسین

در هواداریّ آن شاه الست

                        جمله را یک دست بود، او را دو دست

مدّتی خاموش بودم از سخن

                        باز غم زد آتشی بر جان من

روز عاشورا چو شد در خیمه‌گاه

                        قحط آب از جور قوم کینه‌خواه

ساز مرآت دلت را صیقلی

                        روی دل کن سوی عبّاس علی

بین چسان آن آفتاب عالمین

                        جان‌فشانی کرد در راه حسین

آمد آن سرخیل عشّاق الست

                        نزد شاه عشق با مشکی به دست

ناله‌ی «قَد ضاق صدری» ساز کرد

                        حضرتش را خوش سخن آغاز کرد

گفت: ای پشت و پناه و یاورم!

                        ای علم‌دار سپاه و لشکرم!

ای به هر غم، مونس و غم‌خوار من!

                        محرم راز و سپه‌سالار من!

آمد آن عبّاس، میر ‌صادقان

                        وآن علم‌دار سپاه عاشقان

چشم از جان و جهان بردوخته

                        از برادر، عاشقی آموخته

باز شد آیینه‌ی دل، منجلی

                        جلوه‌گر شد نور عبّاس علی

قوّت بازوی دست کردگار

                        حیدر کرّار روز کارزار