عشق را آن کاو به جان، هم‌دم نمود

                        خلقت عشق و بلا، توأم نمود

این دو هرگز نیستند از هم جدا

                        هر کجا عشق است، می‌باید بلا

گفت با ایشان که ای آزادگان!

                        ای همه از طینت ما، زادگان!

ای همه از خاک علّیّین پاک!

                        ای همه در خاک، مهر تاب‌ناک!

حمد یزدان گفت و نعت مصطفی

                        داد پس بر جمع هم‌راهان، ندا

گفت کای آزادگان پاک‌دل!

                        ای ز همّت کرده گردون را خجل!

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        عاشقان را «لیله‌الاسرا» رسید

سربه‌سر، سرمست از صهبای عشق

                        جملگی مستغرق دریای عشق

عصر تاسوعا که از شرم، آفتاب

                        گشت در مغرب، نهان، زیر نقاب

روز، رخ بنْهفت، از پی شب رسید

                        عاشقان را وقت تاب و تب رسید

والی دین، خسرو مُلک وجود

                        چون به دشت نینوا آمد فرود

گشت آن صحرا ز رفعت، رشک طور

                        وادی ایمن شد آن صحرا ز نور

خود در آن شب گفت زین‌العابدین:

                        بودم اندر خیمه با غم، هم‌نشین

داشتی در حال بیماریّ من

                        عمّه‌ام زینب، پرستاریّ من

روز تاسوعا عدو بس بی‌شمار

                         جمع شد در آن بیابان، سی هزار

حمله بردند آن گروه، ای بس عجب!

                        سوی لشکر‌گاه سلطان عرب

چون شب عاشور زد خرگاه، ماه

                        شب نمودی عرصۀ گیتی، سیاه

ناله از دیر و کلیسا خاسته

                        محفل ماتم، حرم آراسته

قرعۀ جان‌بازی دشت بلا

                        بر بنی‌هاشم چو دوران زد صلا

شد برون از خیمه، میر کارزار

                        یاور دین، ماه برج افتخار

چون که نوبت بر بنی‌هاشم رسید

                        ساخت ساز جنگ عبّاس رشید

مَحرم سرّ و علم‌دار حسین

                        در وفا‌داری، عَلَم در نشأتین

آسمان‌ها، سوگ‌وار کیستند؟

                        خیمه‌ها، چشم‌انتظار کیستند؟

باغبانِ غنچه‌های یاس کو؟

                        بچّه‌ها! آخر عمو عبّاس کو؟