ای جماعت! آخرین سرباز بابا مانده است
یک‌نفر در خیمه‌ها از لشگر ما مانده است
کاروان‌سالار بی‌سر! اندکی آهسته‌تر
کودک شش‌ماهه‌ای از کاروان جامانده است
ای کرامت را تو مجلای تمام حضرتت باب الکرم بنت الکرام
با کلام الله ناطق هم کلام ای سکینه بر کراماتت سلام
کربلا بود و شب عاشور بود
صحبت از ایثار و عشق و شور بود
لیلۀ از خویش گردیدن جدا
لیله‌ی پرواز کردن تا خدا
آفتاب! ای آفتاب! ای آفتاب!
سر فرو بر در افق، دیگر متاب
ای زمین! ای آسمان! نابود شو
ای چراغ آفرینش! دود شو
زینب، آن خاتون با عزّ و جلال
قافله‌سالار دشت پُرملال
چون به سوی قتلگه راهش فتاد
در دو گیتی شعله از آهش فتاد
آن زمان کز ظلمِ آن بی‌دین‌سپاه
شد عبور اهل بیت از قتلگاه
گر بپرسم: زینب بی‌دل چه دید؟
گفت خواهی: پیکر شاه شهید
شیعیان! رخت عزا بر تن کنید
کربلا در کربلا، شیون کنید
آفتاب غیرتِ حق، منجلی است
موسم سوگِ حسین بن علی است
از محرّم چون شب عاشور شد
نینوای عاشقان، پُرشور شد
آفرینش بُد ز ماهی تا به ماه
جملگی مبهوت بر احوال شاه
«ایّها السّاقی! اَدِر کأس‌الولا»
تا بگویم داستان کربلا
بازگویم داستان عاشقی
لب فروبندم ز ذکر مابقی
لیل عاشورا، امام خاص و عام
خوانْد نزد خویش، یاران را تمام
جملۀ اصحاب با صدق و یقین
جمع گردیدند، نزد شاه دین
در شب عاشور، میر نشأتین
سرور و سالار مظلومان، حسین
بعد از آنکه خوانْد با یاران، نماز
با تضرّع، آن شه مسکین‌نواز
هست در شوریده‌سر، سودای تو
یاد شور لیل عاشورای تو
یاد آن شامی که دید افلاکیان
جلوۀ انوار عشق خاکیان
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
