باز می‌بینم به شورند اهل راز         تا که را عشق، آتش افکنده است باز

گر چه شیرین‌کودکان را شورهاست         لیک زآن‌ها شور این کودک، جداست

روز عاشورا، حسین‌ بن علی         آن که بود از نور وحدت منجلی،

در بغل، قنداقه‌ی اصغر گرفت         آتشی در جان خشک و تر گرفت

شد چو در میدان بلند از شاه دین         بانگ «هل من ناصر» و «هل من معین»

اصغر آمد در حرم در پیچ و تاب         چون دل لیلا، چو گیسوی رباب

کودک نورَس، قتیل سرفراز         خاسته از گاهواره، عشق‌باز

عشق‌باز نودمیده، طفل خُرد         مقتدای عاشقان سال‌خورد

شاه مظلومان حسین تشنه‌لب         از خلایق می‌کند یاری طلب

که هلا! ای عاشقان باوفا!         وقت یاری کردن آمد، «الصّلا»

جنبشی کرد از میان مهد ناز         شیر‌خواره، غنچه‌ی لب کرد باز

کای پدر! آن عاشق شیدا منم         در جهان از عشق تو، رسوا منم

چون که شد گلزار شاه دین خزان         مانْد بر جا غنچه‌ای زآن گلستان

کهربایی رنگش از تاب عطش         بود از سوز عطش در حال غش

هان! بگیر اینک مرا بر دست خویش         تا کنم قربان به راهت، هست خویش

نیستی تنها تو در این مرحله         در کمین، تیر و کمان حرمله

چون نوا و نغمه‌ی «هل من معین»         شد بلند از نای شاه بی‌قرین

جمله‌ی ذرّات از بالا و پست         رشته‌ی آرامشان از هم گسست

تا که اشک از دیده، طفلی سر کند طفل طبعم یاد از اصغر کند

کوچک امّا در بزرگی، کم نداشت قطره بود و هیچ کم از یم نداشت

ماه چهرش، رشک چهر آفتاب چشم خورشید از تماشایش پُرآب

به خودش آمد و فهمید که چشمش تر بود دو قدم مانده به بالای سر اکبر بود تازه فهمید چه روزی به سرش آمده است یا که بهتر، چه به روز پسرش آمده است  

بست روی سر، عمّامۀ پیغمبر را رفت تا بلکه پشیمان بکند لشگر را

من به مهمانی‌تان سوی شما آمده‌ام یادتان نیست نوشتید بیا؟ آمده‌ام

ننوشتید بیا کوه فراهم کردیم؟ پشت تو لشکر انبوه فراهم کردیم