چو از دور شد بارۀ آن دیار

به چشم دل‌افسردگان، آشکار

چو دریای گردون به جوش آمدند

بسی سخت‌تر در خروش آمدند

کاروان سوی مدینه شد روان

آه! از آن ساعت که چشم بانوان،

بر سواد شهر یثرب اوفتاد

روزگاری آمد ایشان را به یاد

«امّ کلثوم» از پی ستر و حجاب

اشک‌ریزان کرد با مردم خطاب:

ای بسا! نعمت که از خود کاستید

وی بسا! نقمت که بر خود خواستید

ای که داری حضرت کلثوم نام!

دخت زهرا! اخت زینب! السّلام

در تو میراث نبوّت منجلی

زادۀ زهرایی و مولا علی

دلم سیّار دشت کربلا شد

گرفتار شه گل‌گون قبا شد

تپیدی مرغ دل اندر بر من

فتاده شوق اکبر بر سر من

شبی گل گفت با بلبل به گلزار:

تو عاشق نیستی بر روی دل‌دار

تو عاشق را ندانی حال چون است

تنش لاغر، دلش لبریز خون است

شب یکشنبه بود از ماه شعبان

شراره زد به دل، عشق شهیدان

فتادم باز یاد پادشاهی

که بهر اوست از مه تا به ماهی

سحرگه مرغ دل زد این ترانه

کشید از سینه، آه عاشقانه

همی از شوق دل می‌کرد پرواز

سخن از عشق شه بنمود آغاز

شنیدم کاروان غم ‏قرینه

چو شد نزدیک در شهر مدینه

ز آه غم به پا خرگاه کردند

جهان پر ناله ز اشک و آه کردند

«شنیدستم که مجنون با دل زار

چو شد از مُردن لیلی خبردار»

گریبان چاک زد از بهر دلبر

به قبرستان شدی با دیدۀ تر

چو هندو جوانی برفت از جهان

ز آتش‌پرستان هندوستان

به آیین خود آتش افروختند

در آتش، تن آن جوان سوختند

رقیّه، دختر شاه شهیدان

ز هجران پدر شد دیده گریان

صدای گریه‌اش در آن دل شب

شرر زد بر دل و بر جان زینب