بود در کرببلا حرّی دلیر

رادمردی بس شجاع و شیرگیر

روز رزم از بس که او چالاک بود

در دل گُردان ز بیمش، باک بود

یاد دارم عزّتی نو‌یافته

از گنه‌کاری ز حق رو‌تافته

آن‌ که ایزد از سفالش ساخت دُر

شد رها از دام دیو و گشت حر

نور فیض حق چو رخشیدن گرفت

همّت شه، جرم بخشیدن گرفت

حر که بسته بر میان، شمشیر رزم

جذبه‌ای زآن نور آوردش به بزم

خواست حر تا سوی شه تازد به جنگ

کرد در عین شتابیدن، درنگ

گفت: هان! لختی بیندیش و ببین

تا تو را با کیست اینک قصد کین

مرا هلال محرّم چو داس خونین است

که ماه غرقه به خون گشتنِ شه دین است

زمان شادی آل زیاد و مروان است

اوان گریه و اندوه آل یاسین است

از جگر نالید«کلثوم» ملول

کای مدینه! هان! مکن ما را قبول

از تو ما روزی که بربستیم بار

هم‌عنان بودیم با اهل و تبار

ای زینب دوّم محمّد!

زهرای دگر به بیت احمد

چون خواهر خویش، هست زهرا

قرآن علی به دست زهرا

در ورود شام با شمر لعین

این چنین گفت «امّ کلثوم» حزین:

ما اسیران، عترت پیغمبریم

پرده‌پوشان حریم داوریم

چون که گردیدند با احوال زار

آل عصمت، عازم شهر و دیار

وقت شد تا عترت شاه حجاز

از اسیری در وطن گردند باز

«امّ کلثوم»، علی را دختر

زهره را انجمن‌آرا اختر

میوۀ قلب رسول الله است

چه کس از مرتبه‌اش، آگاه است؟

چراغ بزم عترت، «امّ کلثوم»

گل خورشیدفطرت، «امّ کلثوم»

درون محمل از داغ شقایق

سخن سر کرد از باغ شقایق

دیدۀ «کلثوم» به یثرب فتاد

خسته شد از درد و ز پای ایستاد

ناله زد آن بلبل باغ وفا

از غم هجر گل و خار جفا