دید «مسلم» را «حبیب» حق‌پرست

با همه بی‌رنگی‌اش، رنگی به دست

گفت با زاریش کای دیرینه‌دوست!

وی که دانم طالب مغزی، نه پوست!

باز یادم آمد از تقریر عشق

بر مرید عشق، پند پیر عشق

گفت با من: در دیار کربلا

بود پیری، خضر دریای صفا

ای صبا! بشْنو ز من، این داستان

آتشی زن بر وجود دوستان

گفت خونین‌قصّه‌ای با جان ریش

مادر ایّام با فرزند خویش

چشم «عابس»، چون جمال شاه دید

ابر غربت را حجاب ماه دید

پیش آمد گفت کای شاه جهان!

گر مرا چیزی بُدی خوش‌تر ز جان،

شد به میدان فداکاری، «وهب»

آن مسلمان‌خوی نصرانی‌نصب

کاو به عکس اهل ظاهر از درون

داشت ره با آن خدایی‌رهنمون

شد چو وارد شه، به دشت کربلا

گشت اندر کوفه، غوغایی به پا

شد به بازار، آن زمان روزی «حبیب»

دید بر پا گشته اوضاعی غریب

بود «عابس»، سرخوش از صهبای عشق

غرق شد یک‌باره در دریای عشق

گفت با خود: نیست رسم عاشق این

دست همّت تا به کی در آستین؟

سوی میدان شد چو فرزند شبیب

لرزه افکندی بر اندام رقیب

نعره‌ی «هَل مِن مبارز» برزدی

کوفیان را بر جگر، اخگر زدی

چون که «عابس» شاه را بی‌یار دید

زندگانی بر تن خود، عار دید

با غلام خود که «شوذب» داشت نام

گفت: رایت چیست در کار امام؟

گر تو مشتاق حقی، بگْذر ز غیر

که خداجویی چه در کعبه، چه دیر

آن شنیدم کز نصارا بُد «وهب»

وز صلیب و دیر نامد محتجب

چون که «عابس»، گرمی هنگامه دید

خون غیرت در رگ جانش دوید

گفت با خود: مَرد باید بود، مَرد

خوش بُوَد از مرد، استقبال درد

گفت راوی: چون ز حج فارغ شدیم

با «زهیر قین» هم‌ره آمدیم

ما ز هر منزل که بربستیم رَخت

رَخت افکندی امام نیک‌بخت