بندگی کن، بندگی در راه عشق

تا شوی آگه ز عبدالله عشق

«انّی عبدالله، آتانی الکتاب»

رو فروخوان زآن کتاب مستطاب

خرد‌سالی در حریم شاه بود

نام او شه‌زاده عبدالله بود

عاقبت خود را ز زینب وارهانْد

خویشتن را در حضور شه رسانْد

آن که او را نام، عبدالله بود

با عمو در کربلا هم‌راه بود

از گل رخسار، داغ لاله بود

لاله‌اش را از عطش، تب‌خاله بود

مقتل شهزاده عبدالله را

بشْنو و برکش به گردون، آه را

کودکی خورشیدوَش، طفلی صبیح

در ره سلطان دین، آخر‌ذبیح

ظهر عاشورا که پور بوتراب

تشنه‌لب افتاد بر روی تراب

در حرم بودش برادرزاده‌ای

لاله‌رویی، عاشقی، آزاده‌ای

چار فرزند امام مجتبی

بود هم‌راه شهید کربلا

طفلی از آن چار، عبدالله بود

طعنه‌زن رخسار او بر ماه بود

سینه‌ام تنگ آمده بار دگر

باز دارم ناله از سوز جگر

عزم کوی کربلا کرده دلم

یاد طفل مجتبی کرده دلم

چون حسین بن علی اندر نبرد

مانْد هم‌چون ذات حق، یکتا و فرد

دید عبداللَّه، جگرگوشه‌یْ حسن

که گرفته گِرد یزدان، اهرمن

دید شاه دین چو عبدالله را

بگْذرانید از فلک پس آه را

هم‌چو جان آن طفل را در بر کشید

ز آه دل، آتش به خشک و تر کشید

آمدم تا جان کنم قربان تو

پیش تو گَردم بلاگردان تو

در حرم دیدم که تنها مانده‌ام

هم‌رهان رفتند و من جا مانده‌ام

وندر آن حالت که شه بُد غرق خون

آمد عبدالله از خرگه برون

وه! چه عبدالله؟ رویش رشک ماه

چون شب اسراش، گیسوی سیاه

قاسم، آن نوباوه‌ی باغ حسن

گوهر شاداب دریای محن

قامتش، شمشاد باغستان عشق

چهره، سرمشق نگارستان عشق