ندانى که خاتون در آن دم چه دید
که چون صبح صادق، گریبان درید
سرى همچو خور، دید در طشت زر
دهانى چو غنچه، لبى چون شکر
هیچ کُشته در جهان چون شه نشد
زین معمّا هیچ کس آگه نشد
هیچ تن خوابید در «ظلّ الرّماح»؟
کس کفن پوشید از «نسج الرّیاح»
شاهِ جانها چون که تنها مانْد و فرد
یاد یاران عزیز خویش کرد
کرد رو گه بر یمین، گه بر یسار
چون ندید او هیچ از مردان کار
شه ز تنها مانْد تنها، نى ز جان
آیۀ «لاتَحسَبَنَّ» خوش بخوان
شه برون شد از حجاب پیچ‌پیچ
چون الف شد، او چه دارد؟ هیچ‌هیچ
این شنیدم که شه لب‌تشنگان
در وداع خواهران و دختران
با دل پرورده آه آتشین
با سکینه گفت کاى حورا جبین!
چو شاخى را همى بُرّى به دو نیم
دل شاخ دگر مىلرزد از بیم
عجب نبْوَد گر از مرگ برادر
برادر را شود سینه پُر‌آذر
«پُر بُوَد اجسام هر لشکر ز شاه
زآن زنندى تیغ بر اعداى جاه»
«شه یکى جان است و لشکر پُر از او
شاه چون آب است و آن اجسـام، جو»
چه لیلا؟ خود یکى مجنون اکبر
چه اکبر؟ خود یکى جان، پاى تا سر
کجا مادر چو او فرزند زاید؟
که در صد قرن، چون آن مه نیاید
پدر باغ و پسر در وى نهالى است
ندانى بى نهال، او را چه حالى است
نهالى داشت شه، پُر‌بار و خوش‌بر
به رخ، چون ماه بود و قد، صنوبر
خیمه زد، ابر بلا بر خیمه‌ها
باز شد پای عطش در خیمه‌ها
ای سپهر! افتد تو را انجم در آب!
کهکشان‌هایت شود یکسر خراب!
بس که خون‌بار است، چشم خامه‌ام
بوی خون آید همی از نامه‌ام
ترسمش خون، باز بندد، راه را
سوی شه نابرده عبدالله را
شمع‌ها از پای تا سر سوخته
مانده یک پروانه‌ی پَرسوخته
نام آن پروانه، عبدالله بود
اختری تابنده‌تر از ماه بود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
