چون ز کعبه شد، عزیز مصطفی
ره‌سپر، سوی دیار کربلا
کاروانش را سراسر بر ملا
دم‌به‌دم پیک بلا می‌زد صلا
ای هواخواهان جان‌باز حسین!
هم‌دم و هم‌راه و هم‌راز حسین!
ای ز جان‌بگْذشتگان کربلا!
ای به خون‌آغشتگان کربلا!
بر سرم افتاده هفتاد و دو شور
در دلم افتاده هفتاد و دو نور
می‌سزد هر لحظه هفتاد و دو بار
بر لب آرم وصف هفتاد و دو یار
چون به دشت کربلا، سلطان عشق
مانْد تنها در صف میدان عشق
لشکر غم، حمله‌ور از شش طرف
دشمنان از چار جانب بسته صف
بزم‌آرای قضا در کربلا
چون صلا زد عاشقان را بر بلا
تشنگان باده‌ی جام الست
آن بلا‌جویان مست می‌پرست،
کربلا، آیینۀ عشق خداست
در نماز مِهر، خاکش مُهر ماست
خیمه‌ها در آن به عشق افراختند
زین سبب آتش در آن انداختند
یادم آمد باز دشت کربلا
آه! آه! از سرگذشت کربلا
کربلا یعنی ذبیحان را منا
غرقه در خون در وی آل مصطفی
کربلا! ای در مذاق اهل ذوق!
شعرِ سرشار از شعور و شور و شوق
ای بهین مضمونِ بکرِ شعرِ ناب!
معنی آیینه و مفهوم آب
کربلا! ای جنّت‌المأوای ما!
ای بهشت خلد و روح‌افزای ما!
زائرانت، قدسیان خوش‌سرشت
خادمانت، حور و غلمان بهشت
بود در پیمان حق، آن شاه عشق
تا زند در کربلا، خرگاه عشق
شه به پیش و هم‌رهان او ز پی
چون «بنات‌النّعش»، دنبال جدی
ای زمین کربلا! دل‌شاد زی
تا قیامت زآن سبب، آباد زی
قبّه‌ی عزّت به گردون کن بلند
هم بر آن پیرایه، مهر و ماه بند
شه فرود آمد به دشت کربلا
گفت پس با آن زمین پُربلا:
ای زمین! ای تربت عنبرسرشت!
ای به رتبت، برتر از خاک بهشت!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
