گلدسته‌های مرقدتان پایه‌های عرش

فانوس‌های ساحل بی‌انتهای عرش

بر ساحت ضریح تو انس و ملک دخیل

آیینه‌کاری حرمت کار جبرئیل

بشْنو از نی، نینوای «العطش»

سوختم در خیمه‌های «العطش»

شعر اشک از چشم مردم ریخته

«شیعتی مَهما شَرِبتم» ریخته

خود به ‌خود گفتا که ای سرگشته‌حر!

از پی باطل ز حق برگشته‌حر!

قند می‌پختی، شرنگ آمد پدید

صلح می‌جُستیّ و جنگ آمد پدید

دید خود را در کنار نور و نار

با خدا و با هوا، در گیرودار

در حدیث نفْس بود و گفت‌وگوی

نور و ظلمت می‌کشانْدش از دو سوی

دید چون حرّ ریاح نام‌دار

منتهی شد کار شه با کارزار

رفت در اندیشه و فکرت فرو

وندر آن فکرت، ربودش لطف هو

لشکری هم‌راه حرّ بن یزید

بهر استقبال شه از ره رسید

دید شه از قوم، احساس عطش

از عطش مشرف همه بر حال غش

بود مسلم با دو نور دیدگان

حسب دعوت، میهمان کوفیان

چون بدانستند آن قوم ظلال

خون مهمان را به کیش خود حلال

بود از مسلم، دو طفل خوش‌کلام

آن محمّد، وین یک ابراهیم نام

روی ایشان، هم‌چو ماه و مشتری

خالشان بر رخ نشان مهتری

ای سلام‌‌الله بر جان و تنت!

اشک و خونم، هر دو وقف دامنت

سر به زیر تیغ و چشمم سوی تو

نقد جانم رو‌نمای روی تو

نایب خاص امام بی‌عدیل

مسلم، آن پور برومند عقیل

مسلم، آن بر شاه دین، نایب‌مناب

چون علی بهر رسول مستطاب

اشک ما جاری است هم‌چون سلسبیل

در عزای مسلم، آن میر جلیل

داستان مسلم آمد تا به یاد

آتش اندر سینه‌ی من اوفتاد

باز خواهم شورشی از سر کنم

شرح حال عاشقی دیگر کنم

«هانی بن عروه» کز انصار بود

دوّمین سرباز آن دربار بود