چو از یاورانش دگر کس نمانْد

شنیدم که شه جانب خیمه رانْد

یکى تشنه‌لب کودک شیرخوار

یکى بسته پر، بازِ عنقا‌شکار

اى پسر! مردانه جان ده با نشاط

تا بیاسایى از این ننگین‌قماط

خاک بر سر کن فرات و نیل را

بر کمر زن، دامن تبدیل را

شاه معنى چون براندازد نقاب

خانۀ صورت شود از بُن، خراب

چیست صورت؟ عشق جان و عشق تن

چیست معنى؟ عشق جانان باختن

یکى قوّۀ کهربایى است، عشق

از این رو، ره آشنایى است، عشق

چو مرد از سعادت شود بهره‏ور

رود در ره عشق، بى پا و سر

عشق گفت: ای عاشق کوی وفا!

عقل گفت: ای ره‌روِ کرببلا!

عشق گفت: این عرصه، بزمِ ابتلاست

عقل گفتا: نذرِ مهمانش، بلاست

روایت است که ام الائمّه النجبا

از این جهان فنا رفت سوی دار بقا

چو شام گشت سیه، روز در بر حیدر

که چون بزرگ کند کودکان بی‌مادر

شنیدم خون ثارالله چون ریخت

شفق هر صبح و شام از دیده خون ریخت

حدیث کربلا شد عافیت سوز

فلک ماتم نشین شد هر شب و روز

ای گل گلزار اخلاص و یقین

بانوی کاخ شرف، امّ‌البنین

نام تو چون فاطمه بُد فاطمه

قدر تو معلوم باشد بر همه

اگر صد هزاران حوائج تو راست

اگر حاجتی خواهی بی‌کم و کاست

بکن نذر از بهر امّ‌البنین

پس از نذر آثار آن را ببین

ای بنات النعش را تصویر پاک

حضرت امّ‌البنین روحی فداک

مانده کلکم در بنان نطق از بیان

تا چه گویم وصفت ای عرش آشیان

من که از نسل دلیر عربم

ام العباسم و ام الادبم

مادر چهار یل رعنایم

من کنیز حرم زهرایم

سلام ما به تو ای هاجر چهار ذبیح

درود ما به تو ای مریم چهار مسیح

سپهر نور فروز سه اختر و یک ماه

عجب نه خوانم اگر مادرت به ثارالله