هفت شهر عشق چون گردید طی

ناقه‌ها را عاشقان کردند پی

یعنی از شام خراب، آن کاروان

آمد اندر نینوای عاشقان

بعد چل روز و چهل منزل فراق

کاروان آمد به شور و اشتیاق

خاک این صحرا به محنت آشناست

نام این دشت بلا، کرببلاست

چون قطار محنت و رنج و بلا

کرد از شامات، ره در کربلا

سیّد سجّاد، زین‌العابدین

قبله‌ی حاجات، ارباب یقین

راه، راه بازگشت از شام بود

دل ز شوق وصل، بی‌آرام بود

یادش آید خواهر میر انام

رفته بود این راه‌ها تا شهر شام

آه! از آن ساعت که با صد شور و شین

زینب آمد بر سر قبر حسین

بر سر قبر برادر چون رسید

ناله و آه و فغان از دل کشید

اوّلین ‌زائر، حسین را جابر است

جان فدای او! که اوّل زائر است

کیست جابر؟ زبده‌ی ارباب دین

پیری از اصحاب «خیر‌المرسلین»

کاروان سوخته اندر فراق

چون رسیدی بر سر راه عراق

گفت «نعمان» با امام مبتلا:

این دو راه یثرب است و کربلا

اهل بیت شاه دین با صد نوا

بار بر بستند از شام بلا

ره بپیمودند چندی بی‌قرار

تا که دشت کربلا شد آشکار

باز جغد غم به قلبم خانه کرد

مرغ جانم، یاد از ویرانه کرد

داد بر گل‌های گلزار بهشت

جای، در ویرانه دست سرنوشت

داشت شاه تشنه‌کامان، دختری

دختری خورشید‌‌رخ، فرّخ‌فری

با وجود کودکی، آن دردمند

بازویش در بند و گردن در کمند

پرده‌پوشان شد خرابه، جایشان

منزلی بی‌سقف شد، مأوایشان

شمع آن جمع پریشان، آه دل

آه دل بسته به سینه، راه دل

دختری را خانه در ویرانه بود

باده، اشک و چشم او، پیمانه بود

تشنه بود و سینه‌ای پُردرد داشت

در درون سینه، آه سرد داشت