باز می‌گردم به کار خویشتن  

گریه نوش و شرمسار خویشتن

باز می‌گردم ببینم عشق چیست  

شیعه‌تر، شوریده‌تر درعشق کیست؟

کیستی ‌ای کوه‌ترین مردها؟  

گمشده در جوهره‌ات دردها

چشم فلک، منتظر گام تو  

جن و ملک ریزه‌خور نام تو

ای علی اکبر! گل سرخ بهار

مصطفی را بهترین ‌آیینه دار

آفتاب معرفت، ماه شکوه!

ظلمت از تو تا همیشه در ستوه

ای ماه من که چشم و چراغ نبوتی

ریحانۀ بهشتی باغ نبوتی

ای جلو کرده حسن تو چون گوهر از صدف

‌ای یادگار سبزترین گوهر شرف

عشق را هرگز نگیرم، دست کم

هر چه از هستان بگویم، هست کم

گر چه انبوه‌اند آن سو نیستند

عاشقان تا هست هستی، زیستند

ای حضرت عشق! یاری‌ام کن

 زردم ز خزان ، بهاری‌ام کن

جز شور سفر به سر ندارم

ره توشه به جز خطر ندارم

عشق!‌ ای سودای جان‌ها سوخته

‌ای تو آتش‌ها به جان افروخته

چون کنی با پرنیان سینه‌ها؟  

گو چه می‌خواهی میان سینه‌ها؟

کربلا!‌ ای دریچۀ توحید  

آینه در برابر خورشید

ای ستاره، ستارۀ ازلی  

آفتاب همیشه لم یزلی

امشب، ای غم، با من از دنیا مگو

با من از دنیای وانفسا مگو

خسته‌ام، از نفس این تکرارها

خسته‌ از نقش در و دیوارها

حال وهوای، کوچه غم آلود و درهم است 

پرچم به اهتزاز در‌آمد، محرم است

نامت، هنوز هم هیجان می‌دهد مرا 

این بیرق سیاه، تکان می‌دهد مرا

ای شده تاریخ، عزادار تو 

وسعت جغرافی ایثار تو

راز و نیاز همه افلاکیان 

مهر نماز همۀ خاکیان

شمّه‌ای گویم من از میدان عشق گرم جان‌بازی چو شد سلطان عشق،

ناله‌ای از خیمه‌گه بشْنید شاه زآن سبب آمد به سوی خیمه‌گاه