شام عاشورا شه دنیا و دین

بود اندر خیمه زار و دل غمین

گاه بودی در قیام و در رکوع

گاه با اصحاب اصل و گه فروع

دور غم گردید چون شام کربلا

خیمه زد ماتم به دشت کربلا

شد زمین کربلا یک سر همه

پر ز خوف و اضطراب و واهمه

صاحب بیت حرم شد در حرم

تا بماند در حرم آن محترم

راز پنهان با خدای خویش داشت

دل ز جور خشم در تشویش داشت

طبعم امشب میل کوی یار کرد

دیده را از خواب خوش بیدار کرد

روح اندر تن به پرواز آمده

طبع من با روح دمساز آمده

شه بطحا چو شد از مکه بیرون

روان شد سیل اشک از چشم گردون

چو صاحب خانه شد بیرون ز خانه

بسی کردی شکایت از زمانه

چه کردی ای فلک با آل زهرا

کنی آواره اندر کوه و صحرا

یکی را بر جنازه می‌زنی تیر

یکی را سر جدا سازی ز شمشیر

شاهراه عاشقان بس خوش رهیست

وعده گاه عشق خوش منزل گهیست

چو نرسد عاشق به کوی یار خویش

محو گردد بر رخ دلدار خویش

بهر ذرات بشر روز الست

ساقی وحدت بدش جامی به دست

ساغری پر بود از عشق خدا

باده خواران را همی می‌زد صدا

شش ماه شبیه روضه خوان می‌خواندی

از غربت و داغ بی‌کران می‌خواندی

از نیزه و قتلگاه و خون می‌گفتی

از طشت طلا و خیزران می‌گفتی

ای رباب! ای خلاصۀ پاکی  

وی سرشتت، سرشت افلاکی

ای شکوه صلابت دریا  

وی زلال نجابت دریا

گذشته چند صباحی، ز روز عاشورا

همان حماسه که جاوید خوانده‌اند او را

همان حماسه زیبا، همان قیامت عشق  

به خون نشستن سرو بلند قامت عشق

بس که نی در نینوا افتاده است  

نایی دشت از نوا افتاده است

ناله‌ها در پرده‌ای از نقش خون  

می‌کشد دل را به صحرای جنون