من و یک درد، یک اندوه رایج

و بیم روز اعلام نتایج

بدون دست‌‌های مهربانت

چه خواهم کرد، یا باب‌الحوائج؟

حسینی شدم، دل ندادم به غیر

نه میخانه رفتم، نه معبد نه دیر

من از کودکی پیر هیئت شدم

«جوانی کجایی که یادت به خیر»

جلوۀ روی تو در آینه تا پیدا شد

ظلمت از یمن تجلای تو ناپیدا شد

ماه در کوچۀ تنهایی خود حیران بود

ناگهان هم نفس باد صبا پیدا شد

کوری چشم دشمنان بتول

ربّ تو را خوانده جان و نفس رسول

گفت احمد که حج و صوم و صلاه

با ولای تو می‌‌شود مقبول

وضو بگیرم و در حال روزه با تکبیر

کنم مباهله با دشمنان حی قدیر

زبان حق شوم و آیۀ مباهله را

به شأن فاطمه و شوهرش کنم تفسیر

فرمود نبی: علی ولی الله است

خورشید ولایت و دلیل راه است

زهرا است دل من و حسن دلبندم

عشق است حسین و عشق حق دلخواه است

فرماندۀ جنگ، مصطفی بود آن روز

سردار سپاه، مرتضی بود آن روز

لشگر حسنین و فاطمه پشتیبان

در عرصه، سلاحشان دعا بود آن روز

آیات چو آفتاب، از خاور نور

نازل شده بر سینۀ پیغمبر نور

ابناء و نساء و انفس اقدس حق

یعنی حسنین و علی و کوثر نور

تا مرا در گناه دید حسین

زودتر از همه دوید حسین

باید از او فقط شنید خدا

باید از ما فقط شنید حسین

      خیمه زدیم تا بزنیم از تو دم، حسین

      کوثر شدیم از غم تو دور هم، حسین

       با ما زبان گرفته تمام حرم،  حسین

      یا ذالجلال و الکرم و النعم، حسین

غم اگر از توست، مردن پای این غم راحت است

سوختن با روضه و با اشک و ماتم راحت است

بعد سیصد سال اگر نام حسین آمد وسط

سوی جنت رفتن حوا و آدم راحت است

دوباره بغض و کمی آه، علتش این است

حرم نرفته بمیرم؟ خجالتش این است

«سلام می‌‌دهم از بام خانه سمت حرم

ببخش نوکرتان را، بضاعتش این است»