مفتاح غزل‌های به بن‌بست رسیده!

این شعر، مرا باز به سمت تو کشیده

زینب چه دلی داشت که با آن لب عطشان

از کوفه به دنبال تو تا شام دویده

عشقی که نمودست چنین عزم تو را جزم؟

ای با علی و مالک اشتر شده هم‌رزم

مبهوت‌ تو هستند امامان و شهیدان

مفتون‌ تو هستند رسولان اوالوالعزم

ای تشنگی‌ات بیشتر از حد تحمّل

لب‌های عطشناک تو دریای تغزّل

شمشیر تو آیینۀ شمشیر یدالله

اسب تو در آن معرکه یادآور دلدل

ساقی شده‌ای پس می ادراک بیاور

از میکدۀ معرفتت تاک بیاور

ما ساکن میخانۀ چشمان تو هستیم

یک جرعه می ناب عرفناک بیاور

بگذار در آغوش تو آرام بگیرم

از روشنی چشم تو الهام بگیرم

آن قدر خراب می و پیمانه بمانم

تا مست خراباتی تو نام بگیرم

ای شهد کلامت ز عسل هم عسلی‌تر

فریاد رجز خوانی‌ات از رعد جلی‌تر

از مادرت آموخته‌ای رسم ادب را

در رزم ندیدند کسی از تو علی‌تر

این تیر که رد می‌شود از رهگذر چشم

امروز قرار است شود همسفر چشم

فرمود برادر که برو آب بیاور

عباس ادب کرد که یعنی: به سر چشم

سلامٌ عَلی آسمان در نگاهت

سلامٌ عَلی نور در سجده­‌گاهت

سلامٌ عَلی چشم آن حوض خوشبخت

که یک بار افتاده بر عکس ماهت

مسیحی پریشان زلف چلیپایت

و هندو گرفتار خال سیاهت

جرئت پرواز را از بال و پر باید شناخت

وسعت هفت آسمان را بیشتر باید شناخت

در وطن میزان غیرت قابل تشخیص نیست

دشمنان و دوستان را در سفر باید شناخت

بعد از تو روزگار زمین شد سیاه، ماه

غم ماند و موج ماند و عطش ماند و آه، ماه

خورشید شرح حال تو را این‌چنین نوشت

بی‌سرزمین‌تر از همه بی‌سر پناه، ماه

مدح تو را عزیز پیمبر گفت

جبرئیل خواند و حضرت حیدر گفت

هر کس که بود تشنه در این عالم

از ساقی بن ساقی کوثر گفت

می‌خواست ابر باشد و باران بیاورد

بوی بهار را به بیابان بیاورد

حرف از بهار بود و فرات انتظار داشت

دریادلی تلاطم طوفان بیاورد