زینب، آن سرو گلستان رسول

                        دختر خیر‌النّسا، زهرا، بتول

زینب، آن شیر‌ین‌کلام بوتراب

                                 در بلاغت، معنی امّ‌الکتاب

مثنویّ من که رخشان‌کوکب است

از عنایت‌های خاص «زینب» است

زینب کبری، مِهین‌مشکات نور

                        عالمی روشن ز نورش هم‌چو طور

نگین عشق را خاتَم حسین است

نگارا! وارث آدم حسین است

فرشته نیست، انسانِ تمام است

بدین سان او بر این انسان امام است

تو گفتی: «بت‌پرستی ...» بُت کدام است؟

بیا، بشکن، بسوزان! بُت حرام است

بیا دریاب، اصل ماجرا را‍!

در آیینه ببین؛ خون خدا را!

ای حسین، ای بهترین روزگار

شاهکارِ خلقت پروردگار

ای بلاگون و بلاجوی الست

ای ز جام سرمدی مخمور و مست

دختر مرتضی، امیر عرب

گوهر دُرج معرفت، زینب

بضعۀ مصطفی، رسول کریم

آن سرافراز واجب‌التعظیم

از قهر تو، شاهین قدَر پر ریزد

وز هیبت تو، شیر فضا بگریزد

ماند به تو کوه، اگر به رفتار آید!

دریا به تو می‌ماند، اگر برخیزد!

عالم همه خاک کربلا بایدمان

پیوسته به لب خدا خدا بایدمان

تا پاک شود زمین ز ابنای یزید

همواره حسین مقتدا بایدمان

باز بحر کرم، تلاطم کرد موجى انگیخت نام آن قم کرد

تا خط روشنى نگردد گم سر بر افراشت آیتى از قم

عمری است کشیدم به دلم بارغمت را

عمری است کشیدم  سر دوشم علمت را

عمری است به دل نقش نمودم به خط اشک

ای خون خدا شعر خوش محتشمت را

ای گردش چشمان تو سرچشمۀ هستی

ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی؟

خورشید که سرچشمۀ زیبایی و نور است

از میکدۀ چشم تو آموخته مستی

آن روز که آمدند و دیدند مرا

با قیمت عشقشان خریدند مرا

دیدند که در وجود من عباس است

از بهر حسین آفریدند مرا