ای که در گل‌خانۀ عصمت، گل یکتاستی!

در گلستان ولایت، زینت گل‌هاستی

در عفاف و در حیا و در صبوری، راستی

به ز مریم، به ز ساره، بهتر از حوّاستی

آمد امشب آفتاب دیگری

روشن از او گشت ماه و مشتری

چرخ عصمت را عیان شد اختری

جلوه‌گر از نام او هر دفتری

نوگل گلزار احمد آمده

زینب آل محمّد آمده

شب ولادت خود داده بود دل از دست

نگاه کرد به چشم حسین و شد سر مست

قسم به نرگس چشمش همین که چشم گشود

چو تیر عشق حسینش درون سینه نشست

سلام باد به چشم و به دست و بازویش

درود باد به ماه جمال دلجویش

ز معجز نبوی ارث می‌برد چشمش

به ذوالفقار علی رفته تیغ ابرویش

سزد ز مهر فلک خوبتر بخوانندش

قمر، نه رشک هزاران قمر بخوانندش

قسم به خون شهیدان حق روا باشد

که سیّدالشّهدای دگر بخوانندش

درود صبر و سلام رضا به همّت او

دل فرات بود مشتعل ز غیرت او

به شیرخوارگی او را شناخت شیر خدا

که بوسه زد به جبین و به دست و صورت او

این کیست که بهشت شده رونمای او؟ قصری هزار آینه شد سرسرای او  

آمیخته به عصمت و توحید و معرفت زرّینه‌خشتِ محکمِ اوّل بنای او

ای آفتاب روشن شب‌های علقمه

سرو رشید خوش قد و بالای علقمه

داده است مشک تشنۀ تو آب را بها

ای آبروی آب! مسیحای عقلمه!

بی شک تو صبح روشن شب‌های تیره‌ای

خورشیدی و به ظلمت این شام، چیره‌ای

تسخیر کرده جذبۀ چشم تو ماه را

بی‌خود که نیست تو قمر این عشیره‌ای

رود از جناب دریا، فرمان گرفته است

یعنی دوباره راه بیابان گرفته است

تا حرف آب را برساند به گوش خاک

در عین وصل، رخصت هجران گرفته است

هم تا بهار را به جهان منتشر کنند

دریا ز باد و باران، پیمان گرفته است

خوش بو شده گیسوی نسیم از کرمت آویخته دست هر کریم از کرمت

آن روز که آبرو به ری بخشیدی همسایۀ کربلا شدیم از کرمت

ای دامن مدینه ری، کربلای تو

ای اهل فیض تشنۀ جام ولای تو

ریحانه ی امام حسن، سیدالکریم

ای اوفتاده جود و کرامت به پای تو