چسان[1] لیلا کند درمان درد بی‌مداوا را؟

چگونه بی‌تو خواهد رفت راه شام و بطحا را؟

شبیه خاتم پیغمبرانی، ای علی‌اکبر!

تجلّی کرد انوار رخت در طور، موسی را

بس که به دل دارم آرزوی ابوالفضل

مرغ دلم شد اسیر موی ابوالفضل

جنّت و رضوان و حور و کوثر و غلمان

هست همه آیتی ز خوی ابوالفضل

سحرگه مرغ دل زد این ترانه

کشید از سینه، آه عاشقانه

همی از شوق دل می‌کرد پرواز

سخن از عشق شه بنمود آغاز

شد شب میلاد نور چشم پیمبر

عالم ایجاد چون بهشت معطّر

ساقی گل‌رخ! بیار باده مکرّر

گشته عیان نور حق ز خانۀ حیدر

زهی! روی تو مرآت جمال ایزد منّان

بهشت عدن بی رویت بُوَد بر عاشقان، زندان

منوّر گشته  از نور جمالت، عرش سبحانی

هویدا گشته از فیض وجودت، عالم امکان

الا! ای دلبر برده جمالت رونق از گل‌ها!

نهان تا کی بُوَد آن لاله اندر زیر سنبل‌ها؟

دل عشّاق خون گردید از هجر رخ ماهت

برافکن برقع از رخسار و بگشا عقده از دل‌ها

دوشم اندر خانۀ دل، جلوۀ جانانه آمد

کز یکی جلوه، منوّر صحنۀ آن خانه آمد

پرتو افکن شد جمالش، روشنم کاشانه آمد

گرد شمع عارض او مرغ دل، پروانه آمد

در تجلّی شد فروغ چهر زیبای محمّد

البشاره! کز جمالش جلوه‏‌ها دارد حسین

در تجلّی عارضی ایزدنما دارد حسین

عرش گوید دم به دم: یا لیتنی کنت تراب!

رتبه بنگر، غبطه بین، در عرش جا دارد حسین

یگانه کوکبی از آسمان قدر، تابان شد

که انوارش به شرق و غرب عالم، پرتوافشان شد

بسیط دهر را امر مشیّت خواست نورانی

ز پشت پردۀ رحمت، عیان، مرآت جانان شد

چو هندو جوانی برفت از جهان

ز آتش‌پرستان هندوستان

به آیین خود آتش افروختند

در آتش، تن آن جوان سوختند

نام تو، یا حسین! بُوَد بر زبان من

مهر تو، داغ قلب من و مُهر جان من

عمری است ریزه‌خوار سر سفرۀ توام

از خوان نعمت تو بُوَد آب و نان من

دل در چه کار آید اگر نیست جای دوست؟

خواهم دلی که شد به جهان آشنای دوست

این سر بُوَد چو بار گرانی به دوش تن

با جان اگر فدا نشود در رضای دوست