دل من! سخت می‌شود حتّی لحظه‌ای را به جای او باشی

بی خبر از وقایع فردات با پدر گرم گفت‌وگو باشی

دل من! لحظه‌ای تصوّر کن یا خودت را به جای او بگذار

شب، کنار پدر نشسته و صبح به تکاپو و جست‌وجو باشی

گرفت دست تو را جدّ تو، پیمبر تو

که نور بودی و او سایه داشت بر سر تو

گرفت دست تو را، راه برد آهسته

که شیر حق پدرت بود و یاس، مادر تو

هرچند شانه‌های تو کوهند و محکمند

چشمان آبشاری تو، راوی غمند

از جانب نگاه تو، هر سال می‌رسند

این ابرها، نشانۀ ماه محرّمند

عشقت، اسارتی است که آزادی آورد

فرزانگی فزاید و فرزادی آورد

سوسن به ده زبان ز ثناگویی‌ات، خجل

هر گل نه تاب رویِش از این وادی آورد

ای که داری حضرت کلثوم نام!

دخت زهرا! اخت زینب! السّلام

در تو میراث نبوّت منجلی

زادۀ زهرایی و مولا علی

هم خواهر و هم دختر معصوم تویی

مظلوم‌تر از زینب مظلوم تویی

ای شاعرۀ حماسۀ عاشورا!

بانوی شرافت، «امّ کلثوم» تویی

هرکس به جهان تو را ثنا کرده بسی

خشنود دل فاطمه را کرده بسی

ای دختر با وقار زهرا و علی!

در حق تو تاریخ، جفا کرده بسی

تو وارث اندوه محرّم هستی

تندیس غم، اندوه مجسّم هستی

زینب که غم است و غم که زینب، پس تو

ای سنگ صبور! خواهر غم هستی

ای زینب دیگر! که جگر سوخته‌ای

چو لاله ز داغ، رُخ بر افروخته‌ای

تو درس صبوری و فداکاری را

پیداست که از فاطمه آموخته‌ای

هم دختر خورشیدی و هم دختر ماه

هم خواهر مجتبی و هم خواهر شاه

بعد از سخنان تو بگفتا زینب:

لا حـول و لا قــوّه الّا بـاللّه

بر جدّ مطهرت شبیهی، بانو!

بر فاطمه مادرت شبیهی، بانو!

بر زینب و اشک‌های او می‌مانی

بر غربت خواهرت شبیهی، بانو!

شب و درد و تب است و «امّ کلثوم»

جهانی مطلب است و «امّ کلثوم»

تمام حجم داغ شام و کوفه

به دوش زینب است و «امّ کلثوم»