لطف حسین ما را تنها نمی‌گذارد

گر خلق واگذارند، او وا نمی‌گذارد

او کشتی نجات و کشتی شکسته ماییم

مولا به کام غرقاب ما را نمی‌گذارد

گر نیست غیر حال فکاری مرا حسین!

جز با غم تو نیست قراری مرا حسین!

عبد تو و گدای تو و نوکر توام

گر جزو شیعیان نشماری مرا حسین!

از افق تابید ماه مرحمت

 بر همه شد باز باب مغفرت

آمده دریای بخشایش به جوش

 تا در این دریا بشویندت، بکوش

من دوست دارم اولیای این زمین را

یک لطف دیگر داده‌اند این سرزمین را

صدها گره وا می‌شود از کارهایم

وقتی زیارت می‌کنم امّ‌البنین را

زینب آمد شام را یک باره ویران کرد و رفت

اهل عالم را ز کار خویش حیران کرد و رفت

از زمین کربلا تا کوفه و شام خراب

هر کجا بنهاد پا فتحی نمایان کرد و رفت

حیات آب بقا جز غم تو نیست، حسین!

نمیرد آن که دلش با غم تو زیست، حسین!

صفای عمر ابد یافت هر که در غم تو

به قدر یک مژه بر هم زدن گریست، حسین!

دیده در حسرت دیدار شما مانده هنوز

به تمنای نگاهت دل ما مانده هنوز

بوسه یک روز به خاک قدمت خواهم زد

لب به امید همان بوسه به پا مانده هنوز

کاش تا خیمه‌ی سبزت برسد فریادم

«من از آن روز که در بند توام آزادم»

عاشقم دست خودم نیست بگو تا چه کنم

دل به یک یوسف گم‌گشته‌ی زیبا دادم

یا که خدا به خلق پیمبر نمی‌دهد

یا گر دهد پیمبر ابتر نمی‌دهد

حتی اگر چه فیض الهی به هیچ کس

غیر از رسول سوره‌ی کوثر نمی‌دهد

دختر در این قبیله تجلّی کوثر است

بی‌خود خدا به فاطمه دختر نمی‌دهد

در عالم عشق فارغ از خوف و خطر

هم دل بدهند هدیه هم سینه و سر

این است دلیل سربلندی در عشق

عباس دو دست داد و زینب دو پسر

این قصه را بشنو ز من

کز بعد زهرا بوالحسن

آن خسرو شیرین سخن

با قلب پر درد و محن

خوشا به زینب کبری چه همدمی دارد

چه مونسی چه انیسی چه محرمی دارد

کسی که نوحه‌گر روضه‌ی علمدار است

کسی که از دم  چشمان خود یمی دارد