ای نام تو حل کننده‌ی مشکل ما!

تار است بدون نام تو، محفل ما

عمری است که سوزد دل ما در غم تو

باشد که بسوزد دل تو بر دل ما

قاسم، گل مجتبی که دل واله‌ی اوست

ماهی است که نور سرمدی هاله‌ی اوست

ما را به ولای حسنت، یا زهرا!

امّید به مهر سیزده ساله‌ی اوست

جلوه‌ی صبر خدا در کربلا یعنی حسین

آن که جوشید از رگش خون خدا یعنی حسین

آن که ابراهیم هم سرمست از توحید اوست

با هزاران زخم و راضی بر قضا یعنی حسین

زینب آن جلوه‌ی شکیبایی

روح دانایی و توانایی

منطقش منطق متین علی

خطبه‌اش خطبه‌های زهرایی

سلام بر تو و اصحاب باوفات! حسین!

که ریختند سر و جان به خاک پات، حسین!

مجاهدان شهیدی که با فداکاریعلم

زدند به صحرای کربلات، حسین!

آنان که رزق عاقل و دیوانه داده‌اند

ما را حواله بر در این خانه داده‌اند

پروانه شو که در حرم عشق اهل بیت

پروانه‌ی طواف به پروانه داده‌اند

یا حسین! ای جوهر پایندگی!

مرگ سرخت، رمز آب زندگی!

ای حیات محض! ای خون خدا!

وی چو ایزد، رحمتت بی‌منتها!

زینب، آن گردون عصمت را قمر

از فروغش، مهر رخشان، جلوه‌گر

مام را در صورت و معنی، نشان

فاطمه در هیأت زینب، عیان

دل، بسوز از آتش و از دیده بر رخ، ریز آب

تا بجوشد آبت از آتش، ز گل گیری، گلاب

دل تو را کم‌تر چرا باشد ز کانون عجوز؟

کآن به خاک، آتش نهان دارد، چو گنج اندر خراب

تا تنور سینه نفْروزد، خمیرت هست خام

مرد چون شد خام، از خامی بیفتد در عذاب

مایه‌ی عالم ایجاد، حسین بن علی

آن‌که بی ‌اذنش، یک برگ نروید ز شجر

آن‌که موران سرایش، بتوان باز کشند

نطفه را از رحم مادر، در پشت پدر

امشب شب میلاد حسین است، حسین

 وندر همه جا یاد حسین است، حسین

خوانند همه «نادعلى» لیک على

 امشب به لبش ناد حسین است، حسین

الا! که ذرّه‌ی ناچیز را بها دادی!

ز آفتاب رُخت جلوه بر سُها دادی

به هر که راه تو بگْزید، رهبرش کردی

به هر که خاک تو بوسید، توتیا دادی