«امّ‌کلثوم»! علی را دختر!

زهره را انجمن­ آرا اختر

میوه‌ی قلب رسول الله است

چه کس از مرتبه‌اش، آگاه است؟

نشود شعر تَری مدح و ثنایت بانو!

کو رسایی که نویسد به رثایت بانو!

جای دارد که هزاران چو امینی، عالِم

الغدیری بنویسند برایت بانو!

این شیرزن که اسوه بُوَد مثل مادرش

فرزانه است و زینب کبری است، خواهرش

در عصمت و عفاف بخوانش چو فاطمه

در منطق و کلام ببین مثل حیدرش

ای که بر سینه‌ی خود، آتش ماتم داری!

به دل از داغ برادر، دو جهان غم داری

دخت مولایی و غم نامه‌ی زهراست تو را

نسبت از سلسله‌ی حضرت خاتم داری

اگر جمال عمل خواهی و مقام جمیل

بیا به روضه‌ی درگاه مسلم بن عقیل

سفیر مذهب حق، پیش‌تاز جان‌بازان

که در طریق رضای خدای گشت قتیل

یارب این بارگه کیست بدین جاه عظیم؟

کآسمان خم شده پیش در او در تعظیم

نفحه‌ی ساحت قدسش دم جان‌بخش مسیح

پنجه‌ی گنبد بامش ید بیضاى کلیم

زینب که نماینده بُوَد زهرا را

 بگْرفته به دست، رشته‌ی دل‌ها را

از صبر خدایى است که با آن همه غم

 شیرازه کند کتاب عاشورا را

این جا حرم سجود مهر و ماه است

بر درگه هفت قبله زین جا راه است

آرام‌گه زینب کبراست که او

هم دختر و هم خواهر ثارالله است

در نام رقیّه، فاطمه پنهان است

 از این دو یکى جان و یکى جانان است

در روى کبود این دو پیداست خدا

 آیینه، بزرگ و کوچکش یکسان است

یاد تو رقیّه! نور دل‌هاست هنوز

 من می‌روم و دلم در این جاست هنوز

آثار بزرگى، اى غزال کوچک!

 از قبر مقدّس تو پیداست هنوز

اى آنکه غمت به جان گل‌ها مانده است!

 رفتم من و پیش تو دلم جا مانده است

تو فاطمۀ صغیرۀ زهرایى

 بر چهرۀ تو نشان زهرا مانده است

ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!

هم غم‌خور مادریّ و هم یار پدر

در لیله‌ی قدر آخر عمر علی

شد مهر تو، سفره‌دار افطار پدر